De eigenaar van dit gastenboek heeft het toevoegen van berichten (tijdelijk) uitgeschakeld.
Bericht:

13:17 15-10-2005
Willem van Woesik
Zoekend naar gezelschappen waar in vrijheid gesproken wordt over geloof heb ik ook gevonden in 'Samen zijn- samen doen' in Heerhugowaard, georganiseerd door de Dionysiusgroep. Met mensen van verschillende overtuigingen kan ik mijn eigen gedachte/mening kwijt en vang diverse meningen op, waar ik meteen- en straks in mijn visie een plaats ga geven. Concreet kan ik niet zijn, daarvoor heb ik teveel aanhoort- en zelf kwijt gekunt. Deze bijeenkomst zal zeker een vervolg voor mij hebben. Het aktiveert mij ook, met mensen buiten dergelijke samenkomsten over geloof te praten, zonder het bewuste vingertje erbij.
Ik ben aan het genieten.
13:14 15-10-2005
Isaac Wüst
Een geweldig idee om zo'n dag te houden: Samen zijn, samen doen!
Gefeliciteerd!
Verdient navolging.
Isaac Wüst (bestuurslid Mariënburgvereniging)
13:09 15-10-2005
zr.Thérèse Sernee
Het was een soort thuiservaring, deze dag van de initiatiefgroep Dionysius.Ik voelde mij in een bundel licht staan. Als een stimulans om weer nuttig te zijn, zoals ze samen baden,; Vestig uw rijk van eenheid nu." Uw enige verlangen handelt dan samen met het onze.
13:02 15-10-2005
Henk Feldberg
Heb deze dag als heel inspirerend ervaren. Ik deed mee met de workshop zingen gegeven door mijn neef Sjaak Stegers. Ik heb daar driedubbel gebeden. Fantastisch!. De tweede sessi was "stoeien met de bijbel" dat werd voor mij een complete openbaring. Nooit geleerd met de bijbel om te gaan, dat deed je niet als ROOMS KATHOLIEK,omdat je dan met te weinig kennis van je geloof de richting kwijt kon raken. Maar nu durf ik het aan de bijbel meer ter hand te nemen. Ik denk dat ik in de toekomst wel een exegeet van grote naam zal worden. Het is nu pauze met lekkere broodjes, koffie, karnemelk en nog meer lekkere drankjes, het lijkt de bruiloft van Kanaän wel. Ik zie uit naar de middag waar ik de workshop,chassidische verhalen, ga doen. Kortom, ik heb geen spijt dat ik mij deze dag heb ingeschreven. Het vraaagt om herhaling.
23:52 02-10-2005
J.P.Stegers
Trude merkt het terecht op in het Gastenboek. Ik hoop dat meer mensen zich melden met hun mening. Dan wordt het een echt Gastenboek, waarin mensen open en kritisch over hun ervaringen schrijven. Ik wilde het hebben over de oecumenische vredesviering in het Kruis op 24 september om tien uur. Een inspirerende viering met een goedgevulde kerk waarin christenen een goede overweging hoorden van dominee van Capelleveen met als thema: geloven en daden zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden als het gaat om vrede, veiligheid en gerechtigheid. Deze keer zong het gemengd koor vooral muziek uit de katholieke traditie omdat dat bij de liturgie goed paste en het oecumenisch koor om allerlei redenen ontbrak. Het samen breken en delen van het brood tijdens de viering geeft een wezenlijke geloofwaardigheid als het om een vredesviering gaat.
Het geeft een apart gevoel als je tijdens de dienst in dezelfde kerk mensen ziet die je op school, met sport, in de buurt, op het werk en bij het winkelen regelmatig tegenkomt en spreekt, maar op andere zondagen hun eigen kerkgebouw opzoeken terwijl we ons toch allen christenen noemen. Tijdens het koffiedrinken achteraf hoor je opmerkingen als: voor ons gezin is dit tweemaal per jaar een thuiswedstrijd omdat we ieder in deze viering vertrouwde elementen herkennen, wereldvrede heeft pas echt een kans wanneer we als christenen ook plaatselijk samen onze weg durven te zoeken, hoe slagen wij erin deze vieringen meer bekendheid te geven bij andere zoekende christenen, we moeten door blijven gaan met deze gezamenlijke vieringen.
Ik miste enkele vertrouwde gezichten uit de Dionysiusparochie en constateerde dat deze oecumenische viering niet in hun parochieblad vermeld stond. Hopelijk is het een éénmalige vergissing, maar als de volgende viering weer niet vermeld wordt, ga ik me toch zorgen maken over de visie die de verantwoordelijke redactie over oecumene heeft. In de brieven van Jacobus is te lezen dat geloof zonder daden onvruchtbaar is.
14:01 26-09-2005
Trude Drost
Ben eindelijk een op de site van jullie. Er is veel te lezen als je er eenmaal bent. In het gastenboek kwam ik vooral de naam van Sjaak tegen. Dat kan niet de bedoeling zijn dus vandaar een bijdrage van mij. Heel kort: Ik ben blij dat de IGD groep is ontstaan en er nog is. De Samen zijn en doe dag vind ik een geweldig leuk idee en ik ben er zeker bij. Veel succes verder. Groet Trude
15:35 11-09-2005
P. Werkhoven
Ook op vakantie draag je je hele hebben en houwen mee. Daartoe behoort ook je hele religieuze zelf met alles erop en eraan. Het is altijd bij je. Dat komt, denk ik, omdat Hij altijd bij je is. Je gaat kerk in en kerk uit en altijd vallen er gedachten over je heen. En steeds weer word je door gevoelens overrompeld.
Een van die gedachten zou kunnen zijn: wat moet ik hier nou mee. Maar soms word je uit die poel van onbegrijpelijkheden omhoog getrokken. Zoals het mij dit jaar gebeurde in het Duitse Worms. Lutherstad zou je kunnen zeggen. Dan lees je op een bronzen plaat -aan een na totale verwoesting in WOII weer opgebouwde kerk-de woorden die Luther sprak op de Rijksdag van Worms, waar hij verantwoording moest afleggen voor zijn handelen. "Ik verlaat mij meer op de Schriften, dan op de kerkelijke leringen van concilies en uitspraken van de paus, temeer daar het duidelijk is dat zij in het verleden menigmaal naast de waarheid hebben gezeten. Hier sta ik en kan niet anders."
Op zo'n moment, dat je dat leest en je realiseert dat hij dat de keizer en de kerkelijke autoriteiten in het gezicht zegt, ervaar je de ongelooflijke moed van deze man.
De vraag zal blijven: is de beweging die hij in gang zet een afdwaling van de ene ware kerk, of juist een terugkeer naar de bronnen. Voor wie de vraag tot zich door laat dringen, kan er nauwelijks ruimte blijven voor hoop op een fundamentele oecumene.
Ik heb in Worms het monument bezocht van de Hervorming. Er staan beelden van de grote hervormers. Huss, Luther, Calvijn, Zwingli en anderen.
Toen ik 's avonds weer vanuit Worms naar de camping reed nam ik vele indrukken mee. Ze verdronken in mijn overpeinzingen.
Peter Werkhoven
15:28 11-08-2005
J.P.stegers
Betere communicatie via Maria,

Op zoek naar rust om te onthaasten ontkom je niet aan het feit dat je in veel streken langs de weg kruisbeelden en kleine kapelletjes aantreft. Meestal is er een bankje in de buurt om er even bij te gaan zitten en de tijd te nemen om je gedachten de vrije loop te laten. Je wordt er bij gehopen door het veelal weidse uitzicht en soms onverwachte doorkijkjes waardoor je vanuit een ander perspectief de omgeving kunt bekijken. Tijdens fietstochten en wandelingen heb ik er vaak bij onweer en regenbuien een schuilplaats gevonden. Met lotgenoten onderga je dan zwijgend het natuurgeweld en korte gesprekjes blijven lang in je geheugen als het gaat om waardering van het vele goede wat mensen in vergelijkbare situaties ervaren hebben. Veelzeggend zijn dan bij het uit elkaar gaan woorden als: \'Grüss Gott\' of \'Adieu\'.
Dit jaar op een camping in de Hunsrück probeerde ik met mijn mobieltje naar huis te bellen om te vertellen waar we zaten en dat alles goed was, maar het apparaatje gaf geen krimp. Op mijn vraag aan medekampeerders naar een plek om mijn GSM goed te kunnen gebruiken kreeg ik als antwoord: \' Dan moet je naar Maria gaan!\' Ik moet vreemd gekeken hebben, want ze legden me al snel uit dat op de heuvel bij een Mariakapelletje de verbinding uitstekend was en dat dit vaak in heuvelachtig gebied het geval was. s\' Avonds liepen mijn vrouw en ik de heuvel op. We zagen een kelin kapelletje met een stel bankjes rond een grasveldje. Er zaten een stel jongeren met armen om elkaar heen naar vrienden of thuis te bellen. Ik moet zeggen dat de verbinding perfect was en de plek ook. Het werd stil op de heuvel en samen keek iedereen in gedachten naar de ondergaande zon met de Mariakapel naast ons. Een ideale hangplek voor jongeren dacht ik nog, terwijl we naar beneden liepen op weg naar ons tijdelijke huis op wielen. Weer zo\' n kostbaar momentje om te onthouden en door te vertellen. Sjaak Stegers
23:43 28-07-2005
J.P.Stegers
Vakantiebezoek,

Zaterdag 16 juli begon de vakantie: zes weken lang het heilige moeten achter je laten en gewoon doen wat je leuk vindt of wat je al heel lang had willen doen, maar niet de tijd voor kreeg omdat er aldoor wat tussen kwam. Tijdens een fietstochtje met mijn vrouw reden we naar Alkmaar om enkele boeken van Dan Brown te kopen. Soms vind je wel eens boekenbonnen en de vakantie is er de tijd voor om ze te gebruiken. Ineens bedacht ik dat we langs tante Trien in de Westerhout konden gaan. Die had pas geleden de ziekenzalving gekregen, waar ik helaas niet bij kon zijn en ik had een kaartje geschreven dat ik langs zou komen en dat moet je dan natuurlijk ook doen! Bij de warme Bakker kocht ik echte roomboterspritsen, want tante Trien stelt hoge eisen aan spullen die ze bij de koffie serveert. Ik weet nog dat mijn moeder de dozen van Soecker altijd bewaarde, zodat ze als ze krap bij kas zat bij de Hema gebak kocht, die ze dan in die verpakking deed en dat we als kinderen de grootste lol hadden als Trien dan al smikkelend zei: ‘Zoals Soecker ze bakt, smaken ze nergens!’
Wat was het mensje van 91 blij dat we langs kwamen. ‘Je bent nog niets veranderd hoor’, zei ze. Toen zij 90 werd had de familie (ruim 100 mensen) een feestje georganiseerd in de Hertenkamp waarbij tijdens een cabaret ieder de kans kreeg zichzelf en zijn gezin voor te stellen en te vertellen waar ze woonden; achteraf een zeer amusante manier om onbekende familie te leren kennen en soms te ontdekken dat ze vlakbij in de buurt wonen.
Mij viel het op hoeveel ze op mijn moeder leek, vooral als je haar van opzij bekeek. Het geheugen was niet zo best meer, maar verhalen uit vroeger tijden hadden alle aandacht en gaven alle aanleiding tot vrolijkheid. Bovendien bleken sommige gebeurtenissen anders te zijn dan ik altijd gedacht had en dat is vaak zeer verrassend en verhelderend. Zo zie je maar weer dat een aanvankelijk plichtmatig bezoek je terug naar huis je een goed gevoel kan geven.
Sjaak.
00:37 25-07-2005
J.P.Stegers
Dierbaar Gastenboek,
Yes, Suzan heeft het geflikt! Ik haalde de finish niet op tijd, want door de vakantiedrukte bereikte ik pas om halfvijf Nijmegen en toen was Suzan al gearriveerd. Via de GSM kwam ik bij een sporthal in Wychen waar haar spullen lagen. Het was even schrikken doordat de leiding bericht kreeg dat Suzan de bus gemist had en van het Rode Kruis niet alleen verder mocht lopen omdat ze rilde van de kou en op was. De zichtbaar vermoeide verzorgers waren vanaf ’s nachts 3 uur in de weer en de beste manier om hen te bedanken vond ik om haar zelf te halen. Wat een gekkenhuis kom je dan tegen: overal hekken met verbodsborden, éénrichtingverkeer, wandelaars en rotzooi midden op de weg, dronken dansende studenten op bankstellen die gelijk de kraakwagen ingaan en blikken vol agenten. Je moet het gezien hebben om het te geloven; maar wat een onvergetelijk en hartelijk sfeertje!
Zoals gewoonlijk kletste ik me overal doorheen en om halfzeven vond ik Suzan met begeleider bij de Wedren. Opgelucht feliciteer je haar en rijd je terug naar Wychen, waar een heerlijke Chinese maaltijd op ons wachtte. Bij onze binnenkomst applaudisseerden ruim 100 mensen voor haar en dat doet je echt wel wat omdat iedereen daar uit eigen ervaring weet wat het waard is.
Terwijl Suzan douchte en haar benen verzorgd en gemasseerd werden, hoorde ik van anderen hun persoonlijke ervaringen. Vier dagen zware fysieke en geestelijke inspanning brengt de mensen dichter tot elkaar.
Na persoonlijk alle verzorgers bedankt en gecomplimenteerd te hebben, omdat zonder hen Suzan het waarschijnlijk nooit gered zou hebben, startten we de auto en waren twee uur later om halftwaalf thuis.
Zaterdag en zondag was het lekker uitrusten en uitslapen. Vanaf maandag zal Suzan al haar sponsors nalopen. Zij heeft genoeg af moeten zien voor het goede doel in Chili. Zelf heb ik zondag nog een flinke kaars bij Maria opgestoken voor al die beschermengeltjes die Suzan onderweg geholpen hebben. Bedankt! Sjaak.
20:41 21-07-2005
J.P.Stegers
Dierbaar Gastenboek,

Vrijdag kan ik naar Nijmegen rijden om Suzan af te halen. Woensdagavond belde ze dat de moeilijkste dag achter de rug was. De verbandpost was verbaasd dat ze nog gelopen had, want ze hadden haar al op het lijstje van opgevers gezet. Ja, die meid geeft het niet snel op!
Donderdagavond om 7 uur belde ze op dat ze het gehaald had. De Zevenheuvelenweg op de donderdag, die ik persoonlijk al een paar keer als priesterstudent gelopen heb, bleek een martelgang. Omhoog was geen probleem, maar omlaag deden al haar spieren zeer en schuurde haar schoenen over de blaren. Ze was zo moe dat ze bang was dat ze de verzorgingspost gemist had, maar na een paar kilometer vond ze het toch. Wat kunnen vriendelijke woorden, een arm om je schouder en even een half uurtje verwend worden je weer hoop en zelfvertrouwen geven. Die helpers langs de weg zijn als je in een dip zit onbetaalbaar. Zo kan wandelen een stimulans voor ieder zijn om een vreemde, die het moeilijk heeft in een andere situatie ook te helpen om de weg te vervolgen. Je hoeft "de barmhartige Samaritaan" maar te lezen om als christen je verantwoordelijkheid te weten.
We zijn nooit te oud om te leren.
Donderdagavond heeft Suzan twee uur moeten wachten om haar voeten te laten verzorgen en spieren te laten masseren. Morgen wordt een vlakke dag en ik hoop haar om 2uur bij Mook aan te moedigen en een knuffel te geven. Daarna naar de via Gladiola om haar een bloemetje te geven en in de auto te krijgen. De matras om lekker languit in de auto te liggen staat al in de hal. De logeerkamer is al ingericht, want ze zal wel weer drie dagen met de voeten omhoog moeten als we het goed inschatten. Ja als ouder moet je er wat voor over hebben als je een ondernemende dochter hebt die op haar eigen wijze door het leven heenloopt.
Sjaak. ( toch best wel een beetje trots hoor )
14:29 20-07-2005
J.P/Stegers
Dierbaar gastenboek,
Onze dochter Suzan loopt de vierdaagse van Nijmegen:’Hoi mams, ik ben ingeloot en ik heb er zo’n zin in!’. Twee jaar geleden heeft ze hem ook uitgelopen, maar vraag niet hoe ze de laatste dag heeft afgezien. Drie dagen heeft ze met haar verbonden voeten omhoog moeten uitrusten en daarna natuurlijk weer aan het werk. Ze heeft nu goed getraind door van tevoren 160 kilometer vooraf te lopen. Ik zag haar steeds op straat met briefjes lopen en ja hoor, de aap kwam al snel uit de mouw:’Pa, wil je me sponsoren, want ik heb al bijna 500 Euro bij mekaar’.
Via Missie en Werk heeft onze dochter 4 jaar geleden een jaar in Chili gewerkt als vrijwilligster. Daar heeft ze in een tehuis voor geestelijke en lichamelijk gehandicapte kinderen samengewerkt met een Belgische ex-non, die volgens eigen zeggen vond dat ze op deze manier God beter kon dienen dan door hoofdzakelijk te bidden. Suzan kwam er achter dat zij nu een pand van twee verdiepingen hebben gekregen waar geen lift aanwezig is. U begrijpt al, dat Suzan die de situatie daar kent, probeert een bijdrage te leveren voor een eenvoudige traplift, waardoor het tehuis leefbaarder wordt.
Dinsdagavond belde ze op om te zeggen dat ze lekker gelopen, maar ook onder iedere voet een blaar had. Uit haar woorden begreep ik dat één blaar doorgeprikt en getapet was. De andere blaar was wat vervelend ontveld en baarde haar wat zorgen. Ja, daar word je als ouder wel rustig van! Ik hoor onze dochter nog verbaasd vertellen dat een werkster daar een gebroken kies had, maar ondanks de pijn het geld daarvoor besteedde aan een 1ste communiejurk voor haar dochtertje. Als ze met dit soort herinneringen door blijft lopen houden we thuis ons hart vast. Waar ligt de grens van karakter, doorzettingsvermogen of fanatisme?
Woensdagochtend belde ze mijn vrouw dat ze goed geslapen had: ik in ieder geval niet. Vannacht heb ik tijdens de nachtdienst van mijn vrouw in Zuyderwaart wél een rozenkrans gebeden.
12:47 04-07-2005
J.P.Stegers
Dierbaar Gastenboek,
Heb jij dat ook, dat gevoel dat als kinderen tijdens een viering gevraagd wordt om naar de kindernevendienst te gaan er iets kostbaars weg gaat; dat je niet meer compleet bent. Toch zie je de meeste kinderen huppelend van plezier naar voren komen. Sommigen moeten met enige aandrang geholpen worden, soms zelfs aan de hand van één van de ouders om door het voor kleine kinderen lang lijkende gangpad de weg te vinden naar de ruimte waar iedere keer weer enthousiaste meestal vrouwelijke vrijwilligers iets voorbereid hebben dat de aandacht van de kinderen weet te vangen. Zeker tijdens de zondagse hoogmis zijn de lezingen, de psalmen en de overweging zo ontoegankelijk voor kinderen dat het wel een lange zit voor ze moet zijn. Zonder kindernevendienst worden overal pepermuntjes en kleurpotloodjes tevoorschijn getoverd om de allerjongsten rustig te houden, want er wordt toch vaak over de hoofden van de kinderen heen gepraat en probeer als volwassene maar langer dan 10 minuten je aandacht ergens bij te houden als iets boven je pet gaat!
Sommige voorgangers weten er goed mee om te gaan en laten enkele kinderen iets vertellen als ze terugkomen over wat ze gedaan, gemaakt of gehoord hebben. Tijdens de collecte zie je vaak hoe de kinderen trots hun tekeningen en opgeschreven woorden tonen en ouders geïnteresseerd luisteren en kijken. Als dan bij de zegen de voorganger nog even de aandacht vestigt op wat de allerjongste gedaan hebben zie je vele kinderen verrast reageren en dat is goed. Hulde voor al die vrijwilligers die dit toch maar regelmatig en met veel zorg doen. Staat er niet in de bijbel dat wij ons geloof als kinderen moeten beleven en staan we soms niet versteld over de spontane wijsheid waar kinderen blijk van kunnen geven. “Wie oren heeft om te horen …..”
16:28 30-06-2005
j.p.stegers
Beste lezer,
Zo tijdens het boodschappen halen kom je regelmatig mensen tegen die je aanspreken op gebeurtenissen van de afgelopen weken. Zo sprak ik met iemand bij de Dekamarkt die mijn stukje over Sacramentsdag gelezen had en zich helemaal herkende in de opmerkingen van gelovigen na de mis die mij opgevallen waren. Hij had 's middags om halfvier zo een veertig mensen in de processie zien lopen en had daar toch moeite mee: "Waarom niet zoals in Volendam zo'n processie tijdens de hoogmis van 10 uur? Dan past het binnen die viering van Sacramentsdag en is het draagvlak vanwege meer deelnemers groter." Bovendien voegde hij er een opmerking aan toe die mij tot nadenken stemde: "Volendam is traditioneel katholiek, maar in Heerhugowaard ligt dat toch even anders. Wordt er wel eens nagedacht over de gevoelens van onze protestante medechristenen die dit als een provocatie kunnen opvatten gezien de geschiedenis in het verleden. Is dit wel de goede manier om de oecumene die zoveel begrip en steun heeft onder de gewone gelovigen op gang te houden, voor zover deze al niet door de arrogante houding vanuit de Dionysius de laatste tijd op een zeer laag pitje gekomen is."
J.P.Stegers.
22:33 13-06-2005
Conny Vermeij
Hallo mensen, ook ik wil even gast zijn in het boek.
Ik ben geopereerd aan een stenose, dat is een vernauwing in een ruggewervel en herstel inmiddels redelijk.
Het is een langdurig proces en ik moet geduld hebben, maar er is verbetering.
Ik wilde zeggen, dat ik heel erg dankbaar ben voor de lieve belangstelling, in de vorm van bezoekjes, kaarten en bloemen enz.
De warmte die de mensen me gaven na maar ook voor de operatie is om heel dankbaar voor te zijn, het is weer eens duidelijk dat kerk zijn ook bij niet kerkelijken heel erg beleefd kan worden, zonder dat daar over wordt gepraat, het zijn de attenties en belangstelling, die goed doen.
Het is nog steeds zo, wie goed doet God ontmoet, dit wilde ik even kwijt hartelijke groetjes van Conny Vermeij en voor iedereen die op vakantie gaat veel plezier en.....mooi weer!
Berichten: 136 t/m 150 van de 151.
Aantal pagina's: 11
Nieuwer5 6 7 8 9 [10] 11Ouder