De eigenaar van dit gastenboek heeft het toevoegen van berichten (tijdelijk) uitgeschakeld.
Bericht:

18:07 16-10-2007
J.P.Stegers
Het verhaal gaat dat in pastorieën de mooiste moppen verteld worden.
Op het christelijk mannenkoor de Lofstem uit Broek op Langedijk kunnen ze er ook wat van. Begonnen met een beetje rugpijn kwam ik tijdens een gezellig Twents weekend met de vrouwen erbij, na een huifkartocht van een uur niet meer overeind. Kruipend van de zenuwpijn verliet ik de kar en strompelde gehoekt het hotel binnen, waar ik over een hoge kruk liggend pas na een half uur enigszins rechtop kon lopen. Na een paar uur kwam ik erachter dat ik zonder pijn kon lopen, liggen en knielen, maar beslist niet kon zitten.
Ik nam dan ook een dik opgevouwen handdoek mee naar de eetzaal om knielend te eten. Niemand gaf commentaar behalve degene die op een doodstil moment achter mijn rug zeer hoorbaar fluisterde: “Je ken wel zien dat het ’n echte kateliek is!”
Op de drie uur durende terugreis in de bus lag ik op mijn rug in het gangpad tussen de stoelen. Natuurlijk werd er gezongen: “Er ligt een Sjaak in de gang!” En dan heb ik het nog maar over de gekuiste versie. Van je zangvrienden moet je het maar hebben!
Toch heb ik dat weekeind erg genoten, juist vanwege dit soort dingen. De vrijdag daarna ging ik voor in een avondwake, omdat de andere voorgangers al bezet waren en echt niet konden. Peter ging zelfs in de Dionysiusparochie voor bij een begrafenis omdat er geen andere voorganger beschikbaar was.
Ik dacht eraan toen ik zondag 14 oktober cantor was in een oecumenische viering in de Ontmoetingskerk. De dominee had het over een gehandicapt verkeersslachtoffer die vond dat hij levenslang gekregen had, terwijl de dader slechts twee jaar kreeg. Hij merkte op dat het geschenk van het leven pas echt genoten kan worden als je een ander oprecht kan vergeven en een nieuwe kans gunt. Anders doe je jezelf te kort en maak je de eigen handicap nog zwaarder om te dragen. Soms zijn dit soort woorden het beste medicijn om te genezen denk ik dan, terwijl ik dit “zittend” e-mail.
16:53 01-10-2007
J.P.Stegers
Tijdens de vredesweek 24 september is er een oecumenische viering in de Heilige Familiekerk aan de Jan Glijnisweg in Heerhugowaard. Een bij uitstek geschikt tijdstip om als christenen samen Gods aanwezigheid te vieren.
Een vrouwelijke dominee en een mannelijke lekenvoorganger gaan voor en voelen de sfeer goed aan. Hij zet gelijk de toon met de uitnodiging:“Laten we beginnen met elkaar een hand te geven en elkaar bij de naam te noemen, omdat vele kerkgangers totale vreemden voor elkaar zijn.” Na diverse gezangen en rituelen kan de dominee het niet nalaten op te merken hoe bevrijdend het is dat zoveel verschillende tradities als vanzelfsprekend vloeiend in elkaar overlopen. De lezingen en de overweging hebben een inhoud en een boodschap die met beide benen in de realiteit van de huidige tijd staan.
Heikele onderwerpen worden niet geschuwd. Persoonlijk treft mij de opmerking dat als de Nederlandse regering, landgenoten met een zodanig moeilijk uitvoerbare vredesopdracht in een oorlogsgevaarlijke regio neerzet, de hele bevolking achter onze jongens en meiden behoort te staan en medeleven met de slachtoffers dient te tonen.
Vrede komt niet vanzelf, daar moet hard aan gewerkt worden en vraagt soms grote persoonlijke offers. Mensen bewust kansloos in de steek laten om zelf in schijnveiligheid buiten schot te blijven, is één van de grootste oorzaken van oorlog, heb ik ooit in de geschiedenislessen geleerd.
Van christenen mag een actieve, desnoods kwetsbare opstelling verwacht worden en behoort een vrijblijvende zwijgzame houding zowel van kerkgangers als van geestelijke leiders niet het uitgangspunt zijn.
Na de viering tijdens het informele koffiedrinken hoor ik veel goede opmerkingen over de viering. De vraag blijft hoe je meer mensen naar deze vieringen kunt krijgen. Hoopvol is de veel gehoorde opmerking:”Wie er niet geweest is, heeft een inspirerende viering gemist!”.
20:59 15-09-2007
J.P.Stegers
Toeval bestaat niet zeggen sommigen, maar het valt je toe.
Als je mag invallen als lekenvoorganger geeft dat toch extra drukte. Binnen een week moet je dan afspraken maken met koster, pianiste, lector en een liturgieschema in elkaar zetten.
Belt je zwager die terloops vertelt dat zijn schoonmoeder 85 jaar wordt en dat zij met haar man van 87 als cadeau vraagt dat uit dankbaarheid zoveel mogelijk familieleden zondag de dienst in de kerk bijwonen!
Bij het voorbereiden van de overweging zie ik dat de eerste lezing uit het boek wijsheid komt en in het evangelie Jezus begint met de woorden:”Wie zijn vader en moeder, broers en zussen, ja zelfs zijn eigen leven niet haat, mag zich geen volgeling van mij noemen”. “Wat is wijsheid”, denk ik dan. Na uitgebreid brononderzoek kom ik tot een acceptabele overweging.
Zondag vanaf het altaar zie ik links verspreid zo’n 30 kerkgangers en rechts 60 waarin een groep van zo’n 40 mensen met midden in twee glunderende gezichten waarin ik twee trouwe kerkgangers herken. Vanwege de tekst heb ik ook twee nog onbekende liederen uitgekozen die toch in het begin aarzelend maar na twee coupletten goed meegezongen worden. In de overweging voel ik de aandacht in de kerk als ik “familie” figuurlijk neem en vergelijk met de traditie die het Joodse leven tot op de komma beheerste. Jezus vraagt om afstand te durven nemen van die traditie met zijn verstarrende regels. In onze tijd heeft de kerk ook regels waarvan je je af kunt vragen of die geen schijnveiligheid lijken te bieden, omdat je bij twijfel je erachter kunt verschuilen of vrij kunt pleiten. Leg jonge mensen maar de officiële regels van het communie-uitreiken uit: bij voor de kerk getrouwde gescheiden mensen die samenwonen met hun nieuwe geliefde, bij homofielen of lesbiennes.
Ik nodig ieder die zich daartoe geroepen voelt uit voor de maaltijd des Heren. Na de communie zing ik het Dank sei Dir Herr (zegen deze dag, God die alles vermag, geef ons liefde en trouw voor eeuwigheid).
19:31 13-08-2007
J.P.Stegers
Soms word je met de neus op de feiten gedrukt. Hoe kun je als parochie de kwaliteit van de vieringen waarborgen als binnen 7 dagen 4 mensen overlijden. Natuurlijk haal je alles uit de kast om de mensen te begeleiden bij het begraven van hun familieleden. De kerk hoort op het moment van het overschrijden van de grens tussen leven en dood aanwezig te zijn. Maar je kunt je afvragen of aanwezigheid in alle gevallen op alle tijdstippen nodig is.
Soms zijn er drie bijeenkomsten waarop men stilstaat bij de overledene: de avondwake, de kerkelijke uitvaartdienst en het afscheid in het crematorium. Bij het afscheid nemen dat men tegenwoordig thuis waar de overledene ligt opgebaard ook kan doen, hoeft de kerk niet persé aanwezig te zijn. Hoewel dan de pastorale zorg vaak goed tot zijn recht kan komen, omdat de familie zich daar juist op zijn gemak voelt en zich durft te uiten.
Let wel dit moest nu in vakantietijd voor 4 overledenen allemaal binnen 12 dagen van begin tot eind plaats vinden! Dit alles legt een groot tijdbeslag op de begeleidende personen. We praten dan over parochiebestuur, voorgangers, kosters, organisten, koorleden, uitvaartleiders, makers van liturgieboekjes. De onderlinge communicatie vraagt het uiterste, vooral omdat veel families graag een persoonlijke aanpak bij de vieringen belangrijk vinden.
De bejaarde en nog krasse 76-jarige priester verzorgde de ziekenzalving en de zondagsvieringen, maar het overgrote deel van de werkzaamheden moest gebeuren door vrijwilligers waarvan het merendeel gewoon een baan heeft of een gezin te verzorgen.
Gelukkig lieten de families achteraf blijken erg tevreden te zijn over de gang van zaken en daar mag je als parochie best wel trots op zijn.
Blijft de vraag in hoeverre het verstandig en onontkoombaar is bij komende begrafenissen van tevoren met de familie goed te overleggen welke vieringen gewenst, zinvol en haalbaar zijn om overbelasting van alle betrokkenen te voorkomen. Tot nu toe tonen families veel begrip.
17:18 21-07-2007
J.P.Stegers
Ja mensen, met pijnlijke en gevoelige voeten heb ik de finish gehaald in dé Vierdaagse met slechts één klein blaartje bij mijn kleine teen, want die moest zonodig ook zijn aandeel bewijzen in deze "zelfkastijding".
Wat afstand betreft is 4 x 40 km voor mij wel de uiterste prestatie, want de dips volgen elkaar per dag steeds sneller op. Gelukkig loop je dan met een groepje en wordt iedereen op zijn of haar beurt er psychisch en fysiek door heen gesleurd totdat jij anderen ook door een dip weet heen te beuren. Het is wel een hele ervaring.
Ten eerste omdat je je lichaam tot het uiterste belast wat veel begrip en inzicht geeft als je de Bijbelse verhalen over lange tochten leest. Ten tweede omdat je met de meest vreemde mensen gesprekken voert van platte humor tot een soort opbiechten van persoonlijke problemen. Ik lijk het wel aan te trekken, maar op deze manier ben je voor anderen regelmatig een geestelijk steunpunt op een luchtige maar tegelijk ook een oplossing zoekende en aanreikende manier. Dankbaar hoogtepunt was voor mij een totaal onbekende vader die aan het eind van de derde dag mij met tranende ogen een pijnlijk knijpende hand gaf met de woorden:"Bedankt, ik heb na jaren eindelijk mijn kind terug." Nou dan weet ik niet waar ik het zoeken moet! Het enige wat ik dan kan zeggen is dat ze het uiteindelijk zelf gedaan hebben en ik alleen maar op het juiste moment de goede woorden wist te vinden.
Ja de zegen komt van boven denk ik dan maar. Hoewel ik daar vrijdagmiddag en nog 7 km voor de boeg hele andere ideeën over kreeg, toen we met zijn allen in een wolkbreuk zaten en God donderend hoorden bulderen. Ik had het idee dat ik zwemvliezen in mijn schoenen had. De anderhalve km van finish naar de bus waren de zwaarste meters van de hele vierdaagse. Ik was echt kapot, gelukkig voel ik me nu na 14 uur slaap weer mens.
Ik ben dankbaar dat ik de tocht voltooid heb, zodat ik me aan de afspraak kon houden met enkele sponsors voor het weeshuis in Sri Lanka.
01:27 16-07-2007
J.P.Stegers
Het is een vreemd gevoel als je net voorgegaan bent in een avondwake voor een parochiaan die na enkele infarcten jarenlang via een rollator zich in een scootmobiel moest verplaatsen.
Als je dan bij de uitgang van de kerk na de dienst een actieve parochiaan ook in een scootmobiel ziet met een noodzakelijke zuurstoffles wordt je wel heel sterk geconfronteerd met de beperkingen en gezondheid van medeparochianen. Toch sta je dan weer versteld van de positieve uitstraling die veel van die parochianen hebben en vaak ook nog bij vieringen aanwezig zijn. Daar kunnen veel gelovigen een voorbeeld aan nemen.
Zelf ga ik 17 juli in Nijmegen de vierdaagse lopen. Een goede manier om vier dagen lang al lopend de tijd te nemen om na te denken en op een andere manier de wereld en de mensen te bekijken dan vanuit een voortrazende auto of vanuit je gemakkelijke stoel via de televisie. Het blijkt dat je al lopend meer tijd hebt om met andere mensen van gedachten te wisselen en soms gaat dat heel diep. Mijn ervaring is dat je dan met vreemde mensen dingen kunt en durf te bespreken wat je normaal gesproken niet zo gauw met anderen doet. Het is niet toevallig dat veel wijze en heilige boeken geschreven en ontstaan zijn al wandelend, zwijgzaam, nadenkend en pratend met anderen terwijl je ongemakken als dorst, slecht weer, hitte en vermoeidheid moet overwinnen om je einddoel te bereiken. Ook neem je automatisch de tijd om anderen te helpen bij ongemakken. Iets wat je vanachter glas niet zo makkelijk doet. Als je iemand in de ogen kijkt, hem hoort spreken en aanraakt, voelt en ruikt met de natuur om je heen is het bijna onmogelijk om afstandelijk te blijven. Dan denk ik wel eens dat de rijkdom en technische ontwikkelingen de wereld niet altijd menselijker en leefbaarder hebben gemaakt. Het is uiteindelijk de mens die beslist en verantwoordelijk is voor de manier waarop hij gebruikt maakt van de technische verworvenheden in de moderne maatschappij. Ik zie uit naar de komende week.
17:55 03-07-2007
J.P.Stegers
Soms kun je op twee manieren tegen iets aankijken. Een oude schoolkennis vraagt of haar dochter en toekomstige schoonzoon op hun trouwdag rond 12 uur in de kerk een kaars voor Maria mogen opsteken.
Waarom trouwen ze dan niet in de kerk is mijn eerste gedachte? Dan realiseer ik me hoe weinig jonge mensen een kerkelijk huwelijk sluiten en dat ik dat van mijn eigen kinderen maar moet afwachten. Eigenlijk zou je als lekenvoorganger blij mogen zijn dat mensen op zo’n unieke dag de tijd nemen om een moment stil te staan in de kerk en daardoor laten blijken dat religie in hun leven een belangrijke plaats inneemt. Dat zij kiezen voor Maria i.p.v. een kerkelijk huwelijk is hun persoonlijke keuze. Belangrijk is dat zij de weg naar het huis van God weten te vinden en dat bij het doorbladeren van het huwelijksfotoboek iedereen dat kan zien. Persoonlijk vind ik het prettig dat zij eerst naar de kerk gaan en daarna het burgerlijke huwelijk sluiten; een volgorde waarin ik mij volledig kan vinden.
Het valt me op dat de mensen die ik nodig heb om toestemming te vragen eerst wat verbaasd reageren en daarna begrip tonend volledig meewerken. Op belangrijke momenten als geboorte, doop, trouwen en overlijden behoort een parochie open te staan voor verzoeken van parochianen om vorm te geven aan hun geloof. Vrijdag om 12 uur rijdt het bruidspaar in de “Herbie”volkswagen voor en komt hand in hand de kerk binnen. Ik feliciteer ze met hun voorgenomen huwelijk en complimenteer ze met het besluit om mede op deze manier een zinvolle vulling te geven aan hun huwelijksdag. Ze steken ieder een kaars aan en we bidden samen het Onze vader en een Wees gegroet. Daarna vraag ik de zegen van Maria over hun voorgenomen huwelijk en overhandig ik een abdijkaars met een mooie tekst van Huub Oosterhuis om op te steken als ze een lichtpuntje nodig hebben of gewoon om zich deze dag te herinneren:
“Samen wil ik met Jou op weg
Om hoogtepunten en dieptepunten te beleven
Maar niet zonder Jou.”
12:22 18-06-2007
J.P.Stegers
Sacramentsdag spreekt mij nog steeds als feestdag aan. Als priesterstudent bij de orde van de Paters SSS, kortweg de paters van de eeuwigdurende aanbidding van het Allerheiligst Sacrament, raak je dat virus nooit meer kwijt. De viering zaterdagavond wordt verzorgd door het kinderkoor en persoonlijk geniet ik daar ten volle van. Het thema luidt hoe je God bij name kunt noemen. Het is verfrissend als je tijdens de overweging door de kerk loopt en aan de kinderen vraagt wat ze een goede eigenschap van hun vriendje of vriendinnetje vinden. Antwoorden als: lief, eerlijk, sterk, slim, gewoon, sportief, hij pest me niet en ik voel me veilig bij hem, brengen bij de volwassenen die aandachtig luisteren menige glimlach te voorschijn. Als je de kinderen die nog niet de eerste communie hebben gedaan en op uitnodiging toch naar voren komen als beloning een klein rolletje mentos ( mens = geest) geeft, op voorwaarde dat ze dat met hun broertje of vriendjes delen, lopen ze bijna huppelend blij terug.
Dat ik als lekenvoorganger dan in de zondagsviering voor mag gaan, beschouw ik als een grote eer. Het gemengd koor zingt niet en dan wil je er toch iets speciaals van maken.Op zondag is de grijze golf rijk vertegenwoordigd. Dat brengt mij ertoe, nadat de kelken met geconsacreerde hosties van het tabernakel naar het altaar gebracht zijn, het Panis Angelicus te zingen. Vrij vertaald leg ik de kerkgangers de tekst uit: “Het hemels brood wordt tot menselijk brood, laten wij als eenvoudige mensen de Heer tot ons nemen”. Bij het uitnodigen voor de communie vraag ik de hostie hoog houdend de mensen het Tantum Ergo mee te zingen. Tot mijn grote verrassing zingt bijna iedereen mee na het lezen van de vertaling: “Laten wij dit heilig sacrament, als gelovige mensen eren. Laten wij de liefde en majesteit van God de vader, de Zoon en de Heilige Geest bezingen.” Je mag je als voorganger dankbaar voelen, dat erna veel kerkgangers zeggen van deze viering genoten te hebben. Zalige communie.
17:02 27-05-2007
J.P.Stegers
Een bezoek aan de kathedraal van Gaudi in Barcelona maakt grote indruk. Vooral omdat de naam ´Familia sacra´, de heilige familie betekent. Als parochiaan en lekenvoorganger van het Kruis doet dat je wel wat. Zeker als je ziet hoeveel symboliek er in dit gebouw zit. Men is hier al bijna 100 jaar aan het bouwen en is pas op de helft. Nu is de kerk volgens mijn opvatting een verzameling van gelovigen, maar de uitstraling van een gebouw zegt natuurlijk veel over het geloof van de kerkgangers.
Met Pinksteren ben ik naar een viering geweest en dat is vanaf een camping buiten Barcelona geen makkie. Uiteindelijk bleek 8 km fietsen praktischer dan met de bus of met de auto die je nergens kunt parkeren, want dat is in Spanje een ramp. In de kerk die uitpuilde van de mensen bleek het een begrafenismis met eucharistie te zijn. Nog nooit meegemaakt dat op Pinksteren iemand begraven werd, maar de taal van het verdriet om een ´Madre honourable´heeft geen uitleg nodig. Pinksteren op zijn best volgens de lezingen. Het was geen plechtige gezongen uitvaartmis, maar op het eind toen een traditioneel Catalaans begrafenislied zonder begeleiding door de hele geloofsgemeenschap zachtjes meegezongen werd, kreeg zelfs ik de tranen in mijn ogen. Dan ben je trots dat je samen met anderstalige gelovigen samen je verdriet kunt delen, want tenslotte komen we allemaal aan de beurt.
We gaan nu op reis naar Cordova of Madrid en horen dat onze zoon de hele kamer op zijn manier ingericht heeft. Ja je bent gek op je kinderen, maar soms heb je je twijfels. Ik wens ieder een verrijkende Pinkster toe. Sjaak
16:25 22-05-2007
J.P.Stegers
Reizend in een carava door Frankrijk wil je zondag ook naar de kerk. Tot mijn grote verrassing lees ik in het dorpje ´La Tour de France´ dat er om elf uur een viering is voor eerste communicanten. Zondag fiets ik naar de kerk en na veel gevraag vind ik in een middeleeuwsachtig gebouwde wijk een geopende deur. Ik stap via een hek naar beneden een soort grot in, ga door een grote oude eiken deur en sta plotseling in een grote kerk met allerlei zijaltaren en schilderingen. Omdat ik een half uur te vroeg ben, heb ik alle tijd om te kijken en rond te lopen. De kerk loopt overvol met hele families. Iedereen zoent elkaar en is op zijn paasbest gekleed. Alle eerste communicanten in het wit. De priester is een Aziaat die heel langzaam Frans spreekt waardoor ik hem redelijk kan volgen. De organist doet zijn best, maar kan nog wel een paar lessen gebruiken. Het zangkoor bestaat uit 20 dames van gemiddeld 60 jaar die enthousiast hun best doen. Alles wordt verder door vrouwen geregeld, want de mannen fotograferen en filmen vooral. Het lijkt een wanorde, maar het gaat nergens echt fout. De Franse slag heeft ook iets ontwapenends. Mij valt op dat de kinderen de gebeden doen en braaf zingen, maar dat de pastoor 15 minuten preekt zonder op reacties van de kinderen te letten. Tot drie maal toe heeft hij het over het belang regelmatig op zondag de kerk te bezoeken waarbij hij nadrukkelijk de aanwezigen in de kerk aankijkt. Toch maakt de viering een goede indruk. Opmerkelijk is dat de helft van de aanwezigen niet te communie gaat en dat zet me wel aan het denken, maar bij het vredeswensen kom ik handen te kort om te schudden.
Na de viering is er een doop en na overleg met de pastor, die vlak ervoor me aansprak omdat ik waarschijnlijk opviel als enige man die met luide stem sommige liederen meezong, zing ik als doopwens van mijn kant het ´Sancto eres señor´ als steun voor de lange reis die het kind nog te wachten staat. Zo beleef je een viering op zondag in Frankrijk. Sjaak
13:01 03-05-2007
J.P.Stegers
Zondag 22 april is de kerk uitbundig versierd vanwege de eerste communicantjes.
Er zijn twee vieringen, want 36 kinderen met familie kan de kerk in één viering gewoon niet bergen. Er hangt een feestelijke sfeer in de goed gevulde kerk. Iedereen is goedgemutst en zet zijn beste beentje voor.
Het kinderkoor staat achter de communicantjes om de zang meer body te geven en een stuk of 6 moeders regelen alles op een rustgevende en onopvallende manier. De gebeden, liedjes en lezingen zijn begrijpelijk aangepast voor kinderen van 6 tot 7 jaar. De pastoor geniet en is op zijn best. Knap dat je op zo’n leeftijd je nog kan verplaatsen in de kinderen. Hij praat met de kinderen die heerlijk op hem reageren.
De hele kerk lacht om de vaak spontane reacties. Het wordt even pijnlijk stil als de pastoor vertelt dat een kind eens bij de eerste communie eerlijk zei, dat dit de laatste keer was dat hij naar de kerk ging: “Want mijn ouders gaan anders ook nooit naar de kerk!” Met enige vrolijke opmerkingen over reacties van kinderen tijdens de voorbereiding komt de stemming er gelukkig weer in. Hilarisch wordt er gelachen als het eerste meisje vlak voor het ontvangen van de communie bij het zien van de fotograaf als een ervaren model met een grote smile gaat poseren. Na de uitleg van de fotograaf dat dit niet de bedoeling is, maar dat het om het eerbiedig ontvangen van de communie gaat, gedragen zij en alle andere kinderen zich keurig en respectvol.
Als lector met Calimero stropdas help ik bij het aansteken van de doopkaarsen aan de paaskaars en het uitreiken van de hosties. Ik kan alles goed volgen en geniet volop. Eerlijk delen en god in je leven zijn plaats geven, is als thema goed zichtbaar.
Kinderen moet je niet lastig vallen met het verheerlijken van het lijden en de last van de erfzonde. Dat komt later wel als ze volwassen zijn en er behoefte aan hebben zich er in te verdiepen. Nu hebben ze het recht op de blijde boodschap; als kinderen van God in een trotse parochie.
16:14 11-04-2007
J.P.Stegers
Paaswake meebeleven als kerkganger is voor mij nog steeds vreemd. Vanaf mijn zesde zong ik in koren of mocht ik assisteren op het altaar. Het barst van de kinderen en daar kan ik altijd vreselijk van genieten, omdat daaruit blijkt dat een parochie leeft en toekomst heeft. Pastor de Haan weet op zijn rustige manier de wijding van de Paaskaars en het water alle aandacht te geven en duidelijk uit te leggen aan de aanwezigen wat de betekenis van deze symbolen is.
Het kinderkoor zingt enthousiast en hard de liederen. Kinderen die soms vanwege hun geringe lengte opgetild moeten worden, lezen goed verstaanbaar de voorbeden. De lezingen zijn uit een kinderbijbel en voor kinderen te begrijpen. Je ziet dat ze aandachtig luisteren en kijken, want deze avond is in meerdere opzichten anders dan andere vieringen.
De communie wordt aan alle kanten uitgedeeld en na 5 kwartier wenst iedereen elkaar “Zalig Pasen”. Mijn aanvankelijke gevoel dat ik de plechtige liturgie met gezangen mis, verdwijnt als sneeuw voor de zon en ik keer huiswaarts met een oprecht Paasgevoel.
1ste Paasdag verrassen onze kinderen met aanhang ons met een dagje Texel vanwege het 30-jarig huwelijk. Met 4 tandems maken we de weg onveilig en genieten van ons in alle opzichten gezegend huwelijk. Een onvergetelijke manier om Pasen te vieren.
2de Paasdag ga ik voor in de dienst. Ik tel 40 mensen in de kerk, maar de halleluja’s klinken als een klok. Het thema in mijn overweging gaat over het opmerkelijke feit dat in alle evangeliën te lezen is dat het eerst de vrouwen zijn die het geopende graf bezoeken en Christus opstanding verkondigen en pas daarna de apostelen controleren of het wel zo is. Mijn diepste overtuiging is altijd geweest en wordt steeds sterker dat het 2000 jaar lang vooral de vrouwen zijn die het verhaal van Christus levend hebben gehouden en doorgegeven. Ik zing lopend door de kerk mijn Paasvreugde uit in het Veni Sancte Spiritus met een prachtige vertaling in het misboekje.
Halleluja
00:14 07-04-2007
J.P.Stegers
Het is bizar in de goede week als de enige zoon, 31 jaar oud, van een buurvrouw overlijdt. In mei is het 31 jaar geleden dat mijn jongste broer ook door een motorongeluk overleden is. Om dan vrijdagmiddag om 3 uur naar zijn crematie te gaan, durf ik niet aan, want hoe houd je jezelf emotioneel dan overeind.
Om 8 uur donderdagavond zing ik mijn verdriet uit, in een Italiaans lied, over beide verongelukte jonge mensen nadat de laatste condoleance gedaan is. Ik kan de treurende verbijsterde moeder zo in het passieverhaal plaatsen en we delen op dat moment ons gezamenlijk verdriet zonder woorden, want aan één blik heb je genoeg.
Vrijdagmiddag is er om 3 uur in de kerk een eenvoudige kruiswegviering, maar het wordt door alle aanwezigen beleefd als een intens gebeuren. De gelezen meditaties bij iedere statie staan als een huis en krijgen meerwaarde door de realiteit buiten de kerkdeuren. Dan geeft het veel steun als je dochter van 27 naast je in de kerk zit en achteraf nog even samen alle geschilderde staties langsloopt.
Vrijdagavond wordt door drie lectoren het passieverhaal van Johannes gelezen. Nu ervaar ik het verhaal als luisteraar en lees hardop de tekst als er een A bij staat. Mij vallen de verschillen op met het passieverhaal van Lucas. Het koor zingt onderbrekend enkele koralen van Bach en vlak na het passieverhaal het “Lead me Lord”. Ik moet me inhouden om niet al te opvallend hard mee te zingen, want de muziekkeuze past perfect bij dit tijdstip en deze omgeving. Wat kan muziek dan een extra lading aan een viering geven en wat mag een parochie dan trots zijn op een goedzingend koor dat zich op deze manier heel dienstbaar opstelt en daardoor juist zo’n belangrijke bijdrage levert. Zelf ervaar ik de communie daarna als troostend en verrijkend. Met een goed gevoel kom ik thuis.
Ik lees dat op Witte Donderdag alleen bij de avondviering eucharistie gevierd mag worden volgens een pastoor en niet bij een begrafenis op die dag. Hoe leg ik dat per e-mail uit?
18:23 04-04-2007
J.P.Stegers
Met Palmzondag begint de goede week. Als lector blijft het een belevenis met drie personen het complete passieverhaal te lezen. Ook de kerkgangers lezen mee als er een A naast de tekst staat. Ik krijg de kriebels als ik de hele kerk luid “Kruisig hem, kruisig hem” hoor lezen en denk ineens aan een krantenbericht waarin twee vrouwen in Afrika vanwege echtbreuk veroordeeld worden tot steniging. Er is weinig veranderd in de wereld als dit nog steeds mag plaatsvinden. Het verhaal blijft nog steeds gruwelijk actueel als ik denk aan een oppositieleider in Zimbabwe die in elkaar geslagen wordt door aanhangers van een bejaarde dictator die alleen zijn eigen belang dient en van zijn aanhangers. Bij het lied over de koning van de vrede snijdt één regel door mijn ziel:”Vandaag is het ‘Halleluja’ en vrijdag ‘Aan het Kruis’”.
Dinsdag tijdens de boeteviering lezen we het verhaal van de twee misdadigers op Golgotha, waarin de ene smalend tegen Jezus praat en de ander zijn eigen straf terecht vindt, maar van Jezus niet, omdat die niets verkeerd gedaan heeft. In de bezinning over vergeving valt mij op hoe goed de voorganger weet te verwoorden dat het de neiging van ieder mens is, ieder op zijn eigen niveau om vanuit een machtspositie, anderen nog afhankelijker te maken en daardoor zijn eigen macht te vergroten. Tijdens het journaal van 20.00 uur krijgen die machtswellustelingen ineens een gezicht of het nu misdadigers, politici of geestelijke leiders zijn! Maar hebben we allemaal niet iets van Pilatus in ons als we menen in onschuld onze handen te wassen.
Woensdagochtend lees ik 450 basisschoolkinderen een Paasverhaal voor in de kerk. Eerst geven 12 communicantjes het licht door en breken en delen daarna het brood. Nu nog om de aardse honger stillen als teken van de horizontale balk van het Kruis. Over een maand in een eucharistieviering nemen ze deel aan de communie als teken van de verticale balk die verwijst naar de band tussen hemel en aarde: heel inspirerend allemaal.
22:04 28-03-2007
Conny Vermeij
Dank je wel voor de warme en saamhorige viering met Jac. de Groot als voorganger op 28 maart, het was kleinschalig, maar fijn, meer hoefde het niet te zijn.
Groet Conny
Berichten: 61 t/m 75 van de 151.
Aantal pagina's: 11
Nieuwer2 3 4 [5] 6 7 8Ouder