De eigenaar van dit gastenboek heeft het toevoegen van berichten (tijdelijk) uitgeschakeld.
Bericht:

15:22 18-06-2006
J.P.Stegers
Zondag 10 uur zingen zo’n 70 mensen heel toepasselijk ‘Zomaar een dak boven wat hoofden’. Wat kan die Oosterhuis toch mooi en indringend schrijven: zijn liederen vervelen nooit, omdat je iedere keer weer iets nieuws in zijn teksten ontdekt’. Je spiritualiteit komt zo echt wel aan zijn trekken. Je kunt niet op de automaat zingen, zoals veel mensen Engels of Latijn foutloos meezingen zonder zich te realiseren wat de tekst betekent.
“Welkom op sacramentsdag”, hoor ik de pastor zeggen. Gelijk ben ik weer bij de les, want in de sacramenten ontmoeten we iedere keer opnieuw het oersacrament Christus, als verschijning van Gods menslievendheid, zichtbaar in tekenen en hoorbaar in het gesproken woord. Ja die oude catechismuslessen blijven hardnekkig in je geheugen hangen!
In de overweging maakt de pastor duidelijk dat we sacramenten tekort doen als ze voorbehouden blijven tot momenten in de eredienst, ingekapseld door dogmatische richtlijnen die zover gaan dat bij gebrek aan gewijde priesters het sacrament niet mag plaatsvinden.
(Alsof alleen gewijde mensen in hun regelzucht kunnen beslissen over Gods aanwezigheid.) De sacramenten komen pas goed tot recht als ze buiten de muren van de kerk zichtbaar zijn en blijven. Iedere gelovige heeft een priesterlijke taak op het moment dat Gods aanwezigheid vereist is. Wie zich aangesproken voelt in die situatie zal als gelovige handelen in vertrouwen op Gods goedheid en wijsheid gesteund door een meelevende pastor op de achtergrond om hem/haar met raad en daad bij te staan.
Oosterhuis blijft aanwezig in:‘Aan wat op aarde leeft’ en ‘Gedenken wij dankbaar’.
Na de laatste regel, “Gij wordt ons brood, maak ons met U gemeenzaam, van harte maak tot wederdienst ons bereid” zegent de pastor ons met de woorden:”Laat deze dienst niet eindigen bij de kerkdeur, maar ga erbuiten door met de dienst aan Gods aanwezigheid in de schepping en de dienst aan onze medemensen”.
Zo viert een springlevende geloofsgemeenschap sacramentsdag!
16:32 24-05-2006
J.P.Stegers
Over verscheidenheid van vieringen gesproken:
Woensdag 17 mei 19.00 vieren 25 mensen op een interactieve manier de eucharistie in de Raatstede. Heel indringend in een kring gezeten krijgt ieder de kans om zijn visie over de lezingen Korintiers 1 hfdstuk 11-12-13 uit te spreken. Indrukwekkend wat gelovigen uitgedaagd door de voorganger zoekend naar woorden elkaar vertellen; getuigend van hun geloof vol emotie en herinneringen. Het tafelgebed geplaatst in de hedendaagse tijd spreekt voor zichzelf en het delen van brood met elkaar en het uitspreken van een gedachte voor het drinken van de wijn maken grote indruk.
Zondag 21 mei een volle feestelijke kerk met 2 x 17 eerste communicantjes. Hele families zingen gesteund door een groot kinderkoor enthousiast vlotte Nederlandse liederen en luisteren naar de voor kinderen begrijpelijk aangepaste teksten. De op kinderen ingestelde voorganger houdt een korte uitnodigende preek vol humor. Dit zal de kinderen nog lang nablijven.
Maandag 22 mei 10.30 een stampvolle kerk bij de begrafenis van een 58-jarige vrouw, actief en geliefd in de parochie. Het gemengd koor zingt mooi gezangen van Fauret en sluit met U zij de Glorie en In Paradisum. Familieleden lezen het in memoriam en de lezingen. De pastor doet zijn naam eer aan, kent zijn schapen en weet dat liefdevol te verwoorden. Een waardige en troostvolle manier om afscheid te nemen van een dierbare op weg naar haar uiteindelijke bestemming.
Dit is christen zijn binnen een geloofsgemeenschap op zijn best. Dit inspireert, is wervend, geeft zin aan het leven en doet het perspectief eer aan dat Jezus ons biedt.
En dit alles met priesters van 80 jaar en een diaken die net zijn ontslag heeft ingediend!
Natuurlijk is er de verantwoordelijkheid van de bisschoppen voor de zuiverheid van de geloofsleer, maar waar blijft het recht van geloofsgemeenschappen op voorgangers uit hun midden die inspireren, troosten en tussen de gelovigen staan als die een beroep op pastorale zorg doen?
15:51 12-05-2006
J.P.Stegers
De vrijheid om je godsdienst te belijden.
Tijdens 4 en 5 mei ontkom je er niet aan stil te staan bij het begrip vrijheid. Als kind al groeide ik op met de verhalen over het verzet en familieleden die daarom in de dodencel gezeten hadden en op miraculeuze wijze dat nog konden navertellen. Hun angst en herinneringen aan levensgevaarlijke situaties, verraad en betrouwbaarheid waren voelbaar voor ons als kinderen.
Tijdens de huidige meidagen was het prachtig weer en tijdens mijn oefenkilometers voor de vierdaagse in Nijmegen kwam er weer veel naar boven, want wandelen is uitermate geschikt om je gedachten te laten gaan en alles weer op een rijtje te zetten. Bij het kippenbruggetje in Oudorp en de windmolens in Harenkarspel viel het muntje. De bloembollenvelden stonden in volle bloei en dit oer-Hollandse landschap deed Gods schepping alle eer aan. Verrassend dat een zo grote verscheidenheid aan kleuren en geuren onder één woord te vangen is nl. bollenvelden en dat iedereen in volle vrijheid daar op zijn eigen manier van kan genieten.
Ik mis dat gevoel de laatste jaren als ik een willekeurige katholieke kerk bezoek. We noemen ons christenen, maar ervaren wij daar de vrijheid nog om op onze eigen vertrouwde manier ons geloof in de geest van het evangelie te beleven? De ruimte die je krijgt, is afhankelijk van de priester die voorgaat. Sacramenten zijn niet meer een geschenk van God als middel om gelovigen te bemoedigen en te steunen, maar zijn tot doel geworden. Steeds vaker worden ze parochianen onthouden als pressiemiddel om soms onduidelijke en gedateerde regels af te dwingen. Kerkelijke huwelijken, communie-uitreiking, persoonlijke begrafenismuziek, ziekenzalving etc. worden onthouden aan gewetensvolle katholieken die niet als volwaardig behandeld worden vanwege hun opstelling t.o.v. secundaire geloofszaken.
Zou Christus zich nog herkennen in de huidige praktijk van de katholieke kerk; 4 en 5 mei zullen voorlopig nog niet overbodig blijken!
10:39 29-04-2006
J.P.Stegers
Over seminaristen en Importpriesters
Omdat ik geen reacties las, stuurde ik het volgende stukje dat 29 april in het NHD, enigszins gewijzigd, geplaatst is. '
Uit de hele PLUSpagina (NHD 1 april) begrijp je beter de onrust in het bisdom Haarlem. Graag enkele opmerkingen als aanvulling van omissies:
· Er is structureel iets mis als op Jan Bus en Siem van Diepen na kritische pastoors alleen anoniem willen praten, want de ervaring leert dat je dan grote kans loopt aan de kant gezet te worden, omdat een open dialoog geen eerlijke kans krijgt.
· Het Neocatechumenaat is in veel gevallen betrokken door leden of sympathisanten bij problemen in parochies. Uit meerdere artikelen valt op te maken dat Vogelenzang in feite een priesteropleiding van het Neocatechumenaat is. De gevolgen zijn voorspelbaar.
· In meerdere thuislanden van zoveel buitenlandse priesterstudenten is een schreeuwend gebrek aan priesters. Veel Nederlandstalige pastorale werk(st)ers worden niet aangesteld in parochies. Kardinaal Simonis heeft de getrouwde “viri probati” priester tijdens de laatste synode voorgesteld en is afgeserveerd. Een acceptatie zou een zegen voor priesterloze parochies zijn geweest. Veel katholieken begrijpen er niets van. Is het belang van een goede pastorale zorg ondergeschikt aan vermeende bestuurskracht en theologisch zwak onderbouwde Roomse kerkregels?
· In een klein artikel staat: “De moderne pastor komt naar de mensen toe.” Parochianen voelen zich tekort gedaan, omdat menige Neo-priester zoveel tijd en energie in evangelisatie en catechese stopt dat hij alleen tijd heeft voor sacramenten en nauwelijks toekomt aan zijn verantwoordelijkheid van (pastorale) herder van zijn kudde (parochianen.)
Ik deel de conclusie: “De kerk is veranderd, nu de wereld nog.” Of staat het andersom geschreven?!
01:17 16-04-2006
J.P.Stegers
Het wordt dit jaar geen plechtige Latijnse avondwake, maar een viering met een kinderkoor naar de woorden: “Wees als deze kinderen en ge zult het rijk der hemelen verdienen.”
Vanwege de drukte, het lawaai en het te harde zingen vind ik het vaak een ramp. Daar staat tegenover dat het geen langdradige viering is en er altijd spontane dingen gebeuren. De reacties van de kinderen die soms helemaal niet gewend zijn aan het ter kerke gaan verbazen me iedere keer weer: de een valt in slaap, de andere duimt en sommige kleuren het boekje mooi vol. Maar in de kerk leeft het! Hele families zitten bij elkaar en er gebeurt van alles. Er zijn vlotte hippe melodieën, aangepaste lezingen en gebeden die voor kinderen te behappen zijn. Het scheppingsverhaal wordt geïllustreerd met een viskom, planten en een kooi met cavia’s en parkieten. Het aansteken van kaarsen in een donkere kerk en het licht doorgeven is erg spannend vooral voor de jongsten. En bij alle onderdelen zijn kinderen betrokken: haperend voorbeden voorlezen, een toch wel erg zware collecteschaal doorgeven, vals zingend een solo zingen. Hoogtepunt zowel voor de kinderen als de voorganger is het rijkelijk besprenkelen met wijwater. De voorgangers, dirigent, koster en pianist hebben het niet makkelijk. Toch gebeurt alles met een serieuze ondertoon ondanks wat slordigheidjes en overal wordt geglimlacht. Zodra het erop aan komt is er aandacht. Voor dit geheel met een volle kerk werkt de halve parochie het hele jaar door. Het gaat om de boodschap van het Paasfeest.voor iedereen. Er is op deze wereld meer dan het lijkt. Jezus biedt ons zonder uitzondering een ongekend perspectief en dat komt heel goed over bij iedereen. Bij de vredeswens kom je handen tekort, bij de communie gaan hele gezinnen naar voren en krijgen ook de kleintjes aandacht. Op het eind van de viering wensen allerlei mensen elkaar zalig Pasen. Morgen voor mij geen Hoogmis, want we gaan naar een bruiloft: een nieuw begin van een leven vol beloften.
12:42 15-04-2006
J.P.Stegers
De avondviering op Goede Vrijdag begint al goed. Ik heb me in de tijd vergist en ben een half uur te vroeg. Dat geeft me de kans om het inzingen van het koor te volgen en intussen rustig de kruiswegstaties langs te lopen en aandachtig te bekijken. De meerstemmige Bachcantates en Lead me Lord zing ik zachtjes mee. Verrassend is een mij onbekende “Paascarrol”, een mooi gecomponeerd stuk met een opvallende altpartij, verfrissend om te horen maar met een paar verraderlijke akkoorden die zuiverheid en inkleuren vereisen. De verstaanbaarheid van Engelse liederen blijft altijd een probleem. Na de gezongen voorbeden met de tekst “”Groter dan ons hart” kan deze viering voor mij niet meer stuk. De tekst van het door drie personen voorgelezen passieverhaal, dat ik deze week nog niet gehoord heb, moet je geconcentreerd meelezen omdat de mensen in de kerk sommige stukken met A hardop moeten meelezen.
Ook weer zo’n verhaal dat je probleemloos in deze tijd kunt plaatsen. Juist dan blijkt hoe waardevol en blijvend de boodschap ervan is. Daar word je stil van. De kruisverering verwart mij andere jaren altijd. Omdat ik deze Goede Week alle vieringen bijgewoond heb, valt hij nu als een puzzelstukje op zijn plaats. De voorganger maakt de symboliek goed duidelijk: van de verticale balk, die staat voor de verbinding tussen mens met god en de horizontale balk, die staat voor het leven hier op aarde. Voor ons gelovigen in het kruispunt is er de uitdaging de juiste keuzes te maken tussen die twee. Ik zie naast de twee bloemen die een klein meisje vanmiddag na de kruisweg heel verlegen had neergelegd nog meer bloemen. Ik voelde dat toen al als een ontroerend mooi gebaar, een stemmig blijk van meeleven.
Morgen de afsluitende Paaswake in deze week. Het is me prima bevallen om weer eens de hele cyclus mee te maken. Het geeft duidelijk een nieuwe impuls aan je geloofsleven. Ik ben de voorganger en andere kerkgangers dankbaar om het samen te mogen ervaren. Het feestelijke toetje komt nog!
23:56 14-04-2006
J.P.Stegers
De Kruisweg op Goede Vrijdag om drie uur ’s middags heb ik zelden gemist. Het blijft een wonderbaarlijk gebeuren. Het is iedere keer weer anders, maar altijd word ik weer geraakt. Het staat bol van de symboliek en is actueler dan het journaal voor de goede kijker. Bij iedere statie kun je zo de figuren van 2000 jaar geleden vervangen door echte mensen in situaties van nu en regelmatig ben je zelf in beeld. Zo’n 50 mensen woonden deze keer gezamenlijk de sobere plechtigheid mee. De meditatieve teksten zijn in iedere kerk weer anders, maar behouden hun indringende kracht. Het tijdstip op Goede Vrijdag maakt het allemaal echter en iedereen vult het kruis en de personen op zijn eigen persoonlijke manier in. Onvergetelijk is voor mij het moment dat ik in Lourdes de kruisweg liep met twee vrouwen. Die kruisweg is erg vermoeiend, want hij gaat een zeer steile heuvel op en tijdens het hardop voorlezen van de bijbehorende statiemeditaties voel je de vermoeidheid in je lijf en kom je soms adem tekort. Bij één statie was een trap die je volgens een bord alleen op je knieën mocht lopen. Ineens begon één van de vrouwen hartverscheurend te huilen, omdat ze op de treden vers bloed zag. Ze zei snikkend dat ze aan haar diepgelovige oude moeder dacht die op meerdere plaatsen zo de kruisweg gelopen had om zo Gods zegen te vragen voor haar zus die geen kinderen kon krijgen omdat ze onvruchtbaar was. Ze greep het bord vast en wilde het uit boosheid de berg afsmijten, want welke verantwoordelijk persoon zet op die manier mensen tot dergelijke zinloze daden aan. Ik kon haar tegenhouden, want er liepen beneden pelgrims rond. We hebben de kruisweg samen afgemaakt en het als een waardevolle herinnering aan het eind van de bedevaart doorgesproken. Achteraf bedacht ik dat die daad in Lourdes voor haar wel eens heel heilzaam heeft gewerkt. Ja mensen, wat een kruisweg al niet vermag met je gedachten en gevoelens.
01:52 14-04-2006
J.P.Stegers
Als er één viering is waarin alle aandacht op het sacrament van de eucharistie is gericht dan is het die op Witte Donderdag. Alle lezingen verhalen erover. De bejaarde priestervoorganger houdt een dijk van een preek waarin hij de groei van zijn kijk op dit sacrament als misdienaar, seminarist, student op het Groot Seminarie, jonge priester en emeritus op een zeer persoonlijke manier weet te verwoorden. “Ecce sapientia”, bedenk ik bij mezelf. Veel herken ik van wat hij vertelt. Je doet het geheim van een sacrament tekort door het alleen via kennis te doorgronden.
Als gelovige ga ik meer op mijn gevoel af, de situatie eromheen en wat een lezing mij doet. Bij voorkeur ga ik er vanuit dat het geschenken van God zijn door middel waarvan we het wezen van God en zijn bedoeling met de schepping beter begrijpen. De symboliek van het delen met elkaar om samen tot God te komen ervaar ik iedere keer als een inspirerend Godsgeschenk.
Het ter communie gaan op deze avond blijf ik uniek vinden, omdat als je het dan doet de gedachtenis aan het laatste avondmaal bijna voelbaar is. Juist nu voel ik me verbonden met mensen die geen mogelijkheid hebben deel te nemen aan de maaltijd des Heren.
Ieder voorval waarbij mensen de communie om welke reden dan ook ontzegd wordt, beschouw ik als een ontkenning van de bedoeling die Christus er mee heeft. Je mag gelovigen niet iets ontzeggen dat hen zo goed kan helpen hun weg naar God te vinden.
Het einde van de viering waarin iedereen in stilte de kerk verlaat, blijf ik indrukwekkend vinden. Wat kan stilte veelzeggend zijn
20:39 12-04-2006
J.P.Stegers
Het is goed om als je wat ruimer in je tijd zit, zonder proefwerken of vergaderingen, jezelf de tijd te geven de diensten als voorbereiding op het Paasfeest volledig bij te wonen en te beleven.
Palmzondag begint met een mooie viering. De kinderen lopen met zelfgemaakte palmtakken naar voren en blijven bij hun ouders zitten. Het gemengd koor zingt een lekker klinkende mis met als toegift het King all Glorious. Wat ben je als parochie toch rijk als je dat allemaal in huis hebt.
Gelukkig is er gekozen voor een kort evangelie. Het lange passieverhaal zou voor de jonge kinderen wel erg langdradig geweest zijn. De pastor heeft een goede overweging en verontschuldigt zich voor de kinderen dat die wel moeilijk is. Later maakt hij het weer goed door ook de kinderen uit te nodigen naar voren te komen om een palmtak op te halen en tijdens de communie een kruisje op hun voorhoofd te maken. Op het eind van de viering worden de palmpasenkruisen bewonderd en rijkelijk met wijwater gezegend. Trots laten ze tijdens het koffiedrinken hun palmpasen zien en vertellen naar wie ze het brengen. De meeste volwassenen spelen daar goed op in door veel belangstelling te tonen. Als bezoeker kan je alleen maar dankbaar zijn om deel uit te maken van zo’n levende geloofsgemeenschap.
Dinsdag is er een boeteviering. Een kleine groep bezoekers, geen groot koor, maar een sfeertje waar ieder gesproken, gezongen en gelezen woord goed tot zijn recht komt. Het voelt als een bevrijding om na de zegen van vergeving in de rij te staan om met wijwater vlak voor het altaar plechtig een kruis te slaan. Een kort humoristisch woordje vooraf dat de bereidheid om vanavond boete te doen het moeilijkste deel is en het ook zonde is om na te laten goed te doen, maakt de boeteviering minder zwaar, maar des te meer zinvol als voorbereiding op het Paasgebeuren..
Het smaakt duidelijk naar meer. Ik verlang nu al naar Witte donderdag. Sjaak.
00:24 03-04-2006
J.P.Stegers
Het is altijd spannend een viering te organiseren waarbij je voor een groot gedeelte afhankelijk bent van degenen die spontaan langs komen. Dat vraagt om veel vertrouwen wederzijds. Toch spreken deze bijeenkomsten een groeiend aantal bezoekers steeds meer aan. Iedere keer blijkt dat mensen op eigen persoonlijke wijze iets te vertellen hebben naar aanleiding van een thema dat tot nadenken stemt en toehoorders vaak een verrassend andere kijk op iets (on)bekends laten zien of horen.
Naast enkele inspirerende lezingen, passende gezangen en persoonlijke voorbeden bleek dat ook woensdag 29 maart weer:
- enkele mooie gebeden,
- een zodanige inleiding op het lied “Let it be” van John Lennon door iemand die veel met asielkinderen in de gevangenis en bolletjesslikkers te maken had, dat je wel even anders luistert en weer vertrouwen in het religieuze besef van jongeren krijgt,
- een persoonlijke beleving van iemand die geraakt wordt door het lied “Ik hou van mij” van Harrie Jekkers en tot de ontdekking komt dat haar cd niet in het hoesje maar nog thuis in het apparaat zit, kostelijk welk een gezicht iemand dan kan trekken
- een reactie daarop van iemand die de bevestigingstheorie van A. Teruwe benadrukt en nog steeds ervaart dat dit positief op hem en anderen werkt.
Na de viering was er een kopje koffie en een gezellig praatje na. Dit soort vieringen vraagt om herhaling, omdat veel kerkgangers meer in hun mars hebben dan alleen maar ja en amen te zeggen tijdens een viering, maar op een geschikt moment anderen willen laten delen in hun ervaringen op een manier die getuigt van een diep geloof in een God die over hen waakt en verdieping aan hun leven geeft. Sjaak.
15:06 25-03-2006
J.P.Stegers
Donderdag 23 maart nam ik deel aan de sobere maaltijd in de Brink om halfzeven. Het was meer dan de moeite waard! Hoewel ik me niet van tevoren ingeschreven had, kon ik zo aanschuiven. Er werd met een korte lezing geopend. Het was christenen onder elkaar en het voelde goed. Tijdens het eten van soep en enkele broodjes raakte ik al snel aan de praat met mijn tafelgenoten over zaken als de euthanasie-uitspraken vanuit de Italiaanse politiek en het verschijnsel voedselbanken. Natuurlijk kon ik het niet nalaten te vertellen over het broodje “potus” op het kleinseminarie ’s middags tijdens de vasten. Bij mijn uitleg dat het wel erg belegd klonk, maar dat het gewoon kaal brood met gemeentepils was, begon iedereen te grijnzen.
De grote verrassing van de avond was een jonge enthousiaste boerin die vertelde over het verschijnsel zorgboerderij. Wat een heerlijk mens om naar te luisteren! Het blijkt dus mogelijk te zijn om vanuit een stuk maatschappelijke betrokkenheid de volgende zaken te combineren: het boerenbedrijf dat het financieel moeilijk heeft, de opvang en begeleiding van cliënten die om de meest uiteenlopende redenen extra verzorging en begeleiding nodig hebben, de heilzame kracht van de natuur door zinvol actief te zijn in een kleinschalige veilige omgeving.
Dat er heel wat beren op de weg liggen, ontkende de spreekster niet. Haar motivatie haalde zij steeds weer uit die momenten waarop zichtbaar werd dat een cliënt baat had bij de activiteiten op de boerderij. Dat het met kleine stappen gaat en veel geduld vraagt, wist zij heel goed duidelijk te maken.
Opvallend en veel verklarend vond ik als ouderwetse docent de opmerking dat zij vanuit Duitsland toen haar kinderen leerplichtig werden terug naar Nederland ging, omdat zij het Nederlandse onderwijs, dat een beroep doet op zelfoplossend vermogen en eigen verantwoordelijkheid, verkoos boven het Duitse onderwijs dat meer de nadruk legt op overdracht van kennis door een autoritaire alleswetende vakleerkracht.
14:00 10-03-2006
Riet Kaandorp
Sobere maaltijden met een gespreksthema.

In de laatste nieuwsbrief van de IGD zijn de onderwerpen van de sobere maaltijden op de donderdagen in de 40-dagentijd met als thema : “Kies bewust voor je naaste” niet vermeld omdat de volgorde nog niet duidelijk was.
We hebben intussen donderdag 9 maart de opening van de serie gehad waarin ds. Henco van Capelleveen aan de hand van een hongerdoek het thema inleidde.
Op 16 maart komt aan de orde : “Mens en milieu”,
Op 23 maart “de zorgboerderij” door mevr. Van Aldewegen,
Op 30 maart “Vluchtelingenwerk”, door mevr. De Haan,
Op 6 april “Soja, vraag of uitroepteken ? ”, door mevr. Konijn
Op 13 april het thema “Kies bewust voor je naaste” aan de hand van videobeelden door ds. Henco van Capelleveen.
De avonden beginnen om 18.30 tot 20.00 uur in de Brink aan de Middenweg in Heerhugowaard. Deelname is € 2.50 per persoon of € 5 per gezin.
Inschrijven kan achter in de kerken in Heerhugowaard-centrum en ’t Kruis of telefonisch bij Riet Kaandorp op nummer 5712166, liefst vóór de maandagavond.....
13:15 24-02-2006
A.J.Kaandorp
Oecumene moet je DOEN......

Ik herinner mij dat wij als IGD een ferme discussie hadden met de pastoor van de Dionysius over een oecumenische dienst al of niet op zondagochtend.......
Intussen is er in Heerhugowaard een platform opgericht voor dialoog tussen de kerken en de moskeeën waar oorspronkelijk ook de Dionysius-parochie in participeerde. Om niet geheel duidelijke redenen heeft deze echter al spoedig afgehaakt waardoor de roomskatholieken dus niet meer meedoen.
Gelukkig werd de jaarlijkse gezamenlijke dienst in de week van de eenheid der christenen voortgezet in de H.Familiekerk in ‘t Kruis. Dit jaar viel het ons op dat de participatie van onze geloofsgenoten wel erg minimaal was : de kerk was wel gevuld, maar onze reformatorische medechristenen waren ver in de meerderheid, zo leek het. Waar is onze openheid gebleven vraag je je dan af. Kijken we weer alleen naar onszelf ? Zijn we die eerdere discussie vergeten?? We misten echt niet alleen de vaste parochianen van de Dionysius, zij zijn niet geiïnformeerd kun je denken. Er zijn ook nog twee andere parochies en de IGD-symphatisanten.......
Op 12 februari was er (zie Alkmaarse courant) een onmoeting van christenen met moslims in de hervormde kerk rond het bijbelse verhaal van Noach, voor moslims een feest om de redding uit de ark te vieren ( Ashoera) met als slot de traditionele soep/pudding, aangeboden door onze medeburgers-gelovige moslims, best lekker....
Ook hier viel het ons weer op: nauwelijks of geen katholieken te bekennen: waar blijft de openheid van onze katholieke gemeenschap toch? Waar ging die discussie toch weer over?
Zijn wij zo verstrooid geraakt dat we alleen maar met onszelf bezig zijn ?
In de 40-dagentijd worden in de Brink weer gesprekken gevoerd rond een eenvoudig maal over onderwerpen die elke christen aangaan...
Ik zou zeggen : Oecumene, dat doe je. We kunnen toch niet wachten tot de instituten eindelijk eens beslissende stappen durven zetten ?
Ton Kaandorp
13:25 20-02-2006
J.P.Stegers
Ik lees twee opvallende berichten zondag 12 februari:
I Kinderen begrijpen niet dat Nederland gezinnen met kinderen terugstuurt naar Afghanistan en het tegelijkertijd te gevaarlijk vindt om er soldaten naar toe te sturen. “Kan iemand ons dat uitleggen?”
II Bisdom Haarlem is de uitzondering omdat er een stijging van doopsels, vormsels en kerkelijke huwelijken is geregistreerd. Ook stabiliseert het aantal priesters zich, terwijl dat in andere bisdommen daalt.
Opvallend voor de lezer is dat er in beide berichten veel belangrijke en verduidelijkende informatie niet staat en er sprake is van kille regelgeving die formeel gesproken juist is, maar menselijk gesproken tekort schiet.
Duidelijk is dat partijpolitieke belangen en angst voor eigen lijfsbehoud het debat over Afghanistan beheersen daar waar politieke verantwoordelijkheid gebaseerd op wereldvrede en veiligheid voor iedereen verwacht mag worden. Zelfs kinderen voelen intuïtief aan dat er iets niet klopt.
Het bericht over bisdom Haarlem gaat uit van een sacramentenkerk. Als er maar veel doopsels, vormsels, kerkelijke huwelijken en priesterwijdingen plaatsvinden gaat het goed of minder slecht. Maar er staat niets over het welbevinden van de parochiaan! Hoeveel procent van geregistreerde katholieken laat zich nog kerkelijk begraven? Als er één moment is waarop de kerk present behoort te zijn, is het op de grens van leven en dood. Een begrafenis is geen sacrament, maar emotioneel kan het littekens achterlaten die je leven ingrijpend kunnen veranderen ten goede en ten kwade. Wat doet de kerk hiermee?
Een groeiend aantal pas gewijde priesters voldoet waar het om eerbied voor sacramenten gaat en devotie. Maar er komen steeds meer vragen over hun vermogen tot pastorale zorg, een open dialoog over het geloof, diaconie en oecumene; onder andere veroorzaakt door problemen qua taal en cultuur en een veranderde prioriteitenrangorde binnen hun priesteropleiding. Er valt nog veel uit te leggen binnen het bisdom Haarlem.
13:38 24-01-2006
J.P.Stegers
Bij het opruimen van mijn kerstkaarten vind ik ook een brief in het kader van kerkbalans:”Hoeveel is uw kerk u waard?” Na de kritische special over het Neocatechumenaat wordt dit ineens een gewetensvraag. Toevallig hoor ik kardinaal Simonis over de radio ook een oproep doen voor de actie kerkbalans. Als je dan net via de wet Poortwachter qua salaris teruggevallen bent op 70 % wordt de keuze moeilijk.
Mag ik mezelf de vraag stellen wat ik ervoor terug krijg als ik een schenking doe? Hoewel nog steeds ingeschreven als parochiaan van de Dionysius voel ik me er steeds minder thuis tijdens een viering. Ik herken me niet meer in veel wat er gezegd en gedaan wordt. Ik heb teveel respect voor het sacrament om schijnheilig vroom te communie te gaan, terwijl mijn hart vol boosheid en verdriet is over de manier waarop veel parochianen behandeld zijn en nog worden. Ik kan het niet opbrengen een pastoraal team financieel te steunen, dat de parochiegemeenschap zo verdeeld heeft en honderden gezinnen ertoe gebracht heeft zich te laten uitschrijven. Mijn kinderen zijn er al twee jaar niet meer naar een viering geweest, want die willen zich gewoon niet meer ergeren aan allerlei regeltjes die volgens hen buiten de realiteit van het leven staan. Toch proberen zij ieder voor zich oprecht volgens de geest van het Evangelie te leven. Ik geniet als ze met het familiekoor de kerstviering in bejaardentehuis Kooimeer muzikaal opluisteren. Een tussenoplossing heb ik gevonden door per viering bij te dragen via de collecte. Al kerkend in verschillende parochies, waar het geloof voor mij herkenbaar verkondigd en beleefd wordt, lijkt me dat ook eerlijker. Bovendien kan ik altijd nog doneren via de Vastenactie of andere gericht actieve stichtingen.
Overigens vind ik het herlezen van kerst en nieuwjaarswensen erg stimulerend. Je voelt je aangesproken om er een mooi jaar van te maken. Het is goed om van je te laten horen: een idee voor het gastenboek op deze website?! Tot e-mails, Sjaak.
Berichten: 106 t/m 120 van de 151.
Aantal pagina's: 11
Nieuwer5 6 7 [8] 9 10 11Ouder