14:44 25-09-2010

J.P.Stegers

Tijdens de vakantie ga ik als het even kan zondags naar de kerk.
Vooral uit nieuwsgierigheid hoe parochianen zich daar voelen en hoe de kerk functioneert in de ogen van de gelovige kerkgangers. Voor of na de dienst als de kerk bijna leeg is, vraag ik altijd aan iemand of ik mag zingen om de akoestiek uit te proberen en als er niemand is, begin ik gewoon. Zelden wordt het mij geweigerd, behalve in de Sint Pieter (begrijpelijk vanwege de drukte en de grootte van die kerk) en in een koepelgebouw naast de basiliek van Pisa, dat speciaal geroemd wordt vanwege de akoestiek. Dat was dus wel even balen!
Meestal raak in gesprek met gelovigen, voorganger of koster. Dit jaar sprak voor de dienst de dirigent mij aan, nadat ik goed bij stem het gregoriaanse Ave Maria had gezongen in een zijkapel al draaiend en lopend voor de klank. Hij nodigde me uit om met het Gregoriaanse koor mee te zingen. Na het inzingen knikte hij goedkeurend en na 15 jaar zong ik weer een volledige gregoriaanse mis met alle vaste en wisselende gezangen.
De priester zong alles opvallend snel in het Latijn, maar zijn protestante achtergrond verloochende zich hoorbaar niet. Als zanger van het Langedijker christelijk mannenkoor zal ik nooit de psalmen kunnen zingen, vaak uit het hoofd, zoals mijn zangmaatjes.
Het zingen in de hoogmis was best emotioneel en ik werd gelijk uitgenodigd om de volgende keren mee te zingen. Helaas was het mijn laatste vakantiezondag!
Vergelijkenderwijs werd ik de zondag ervoor in een andere kerk gevraagd of ik twee weken later eventueel als lekenvoorganger voor wilde gaan, omdat er dan geen andere voorganger beschikbaar was en men erg nieuwsgierig was, hoe ik met families een uitvaart voorbereidde waarin zij hun traditie van geloven en de gedachtenis aan de overledene het beste herkenden.
Daar schrik je wel van, want daaruit kan je natuurlijk wel afleiden, dat men niet erg gelukkig is met de manier waarop het in die parochie gebeurt. Overigens overkomt me dit wel vaker.

01:16 23-07-2010

J.P.Stegers

Wat een consternatie bij mijn thuiskomst. Je kunt de krant niet openslaan, teletekst lezen en Achter het nieuws bekijken of Paul Vlaar, Obdam en bisschop Punt worden genoemd. Maar eerlijk gezegd is het ook niet niks wat gebeurt.
Hier is duidelijk sprake van een botsing van geloofsbeleving die precies aangeeft waar alle problemen binnen de katholieke Nederlandse bisdommen door veroorzaakt worden.
Een kerkleiding op bisschoppelijk niveau omringd door medewerkers die zich strikt aan de regels houden om de geloofsleer zuiver te houden volgens regels die grotendeels nog gebaseerd zijn op de tijd van voor het tweede Vaticaans concilie. Bisschoppen die bovendien onder druk van de media staan i.v.m. kindermisbruik, een tekort aan jongere priesters, een afbouw van parochies door financiële problemen en een sterk teruglopend kerkbezoek.
Daartegenover een groeiend aantal katholieken, die hun eigen weg zoeken met vallen en opstaan om op een eigentijdse en jongeren aansprekende manier hun geloof te beleven en te belijden, rekening houdend met moderne inzichten, technische ontwikkelingen en demografische veranderingen o.a. vrouwenemancipatie en goed opgeleide kritische kerkgangers. Zij zoeken een open dialoog, die door de bisschoppen ontweken wordt en zijn zoekend bezig in de geest van het evangelie invulling te geven aan de twee hoofdgeboden nl. `Geef de schepper de eer die hem toekomt en hebt uw medemensen lief.`
Het ingrijpen van de bisschop had anders gekund en gemoeten. Nu zijn er alleen maar mensen beschadigd als Pastoor Paul, de parochianen uit Obdam, veel katholieken uit het bisdom Haarlem, de katholieke Kerk in Nederland en niet in de laatste plaats bisschop Punt zelf.
De tijd zal leren wat wijsheid en waarheid is.
Wat ik mis zijn namen en argumenten van het gelukkig geringe aantal mensen, die door hun klachten en de reactie van de bisschop de oorzaak zijn van deze onverkwikkelijke toestand.

01:01 02-04-2010

J.P.Stegers

Je zal maar een goedwillende pastoraal ingestelde priester zijn, die op Palmzondag Hosanna preekt, dinsdagavond de boeteviering leidt en vervolgens op Goede Vrijdag de Kruisweg herbeleeft met alle ellende, die Jezus toen over zich kreeg en daarna met Pasen weer zijn verrijzenis viert met herhaalde alleluja’s, met als hoogtepunt het Urbi et Orbi in Rome door de paus, die door de media genadeloos aangepakt wordt..
Dan ben je niet te benijden en heb je de voelbare steun van parochianen hard nodig.
Toch kun je de positie van die priester goed vergelijken met die van Jezus volgelingen zoals we die in veel lezingen gehoord hebben. Na drie jaren van onzekerheid, onbegrip en gesappel moeten zij toch genoten hebben van de intocht van Jezus in Jeruzalem: als een koning die verlossing brengt.
Na donderdag en vrijdag dorsten zij zich niet meer te laten zien als volgelingen en ontkenden dat zelfs tot 3x toe. Pas bij het overlijden van Jezus waren enkelen nog aanwezig, hebben hem begraven en verscholen zich. Na aandringen van enkele vrouwen.die het geopende lege graf bezocht hadden, kwamen ze te voorschijn en het duurde nog veertig dagen voordat zij zich aan de buitenwereld dorsten te tonen, nadat de Geest over hen neerdaalde.
Die geschiedenis lijkt zich te herhalen.
Eén ding heeft echter de tand des tijd doorstaan. Aan de kwaliteit van de boodschap van Jezus ligt het niet. Het eerbiedigen van de Schepper en zijn schepping en gelijkwaardig daaraan het liefhebben van de medemens, heeft geen uitleg nodig, die spreekt vanzelf. Dat veel mensen vraagtekens hebben bij de manier waarop religieuze leiders soms handelen, is menselijk.
Niet om alles wat discutabel is goed te praten, maar de lezing van vorige week over de overspelige vrouw spreekt boekdelen. Wie zonder zonde is, mag de eerste steen werpen. Dat geeft stof tot een eerlijke en open benadering en zal de komende Goede Week steeds op de achtergrond een rol spelen om elkaar daarna terecht een
Zalig Pasen toe te wensen.

18:32 01-03-2010

J.P.Stegers

Prins Carnaval kan voor veel beroering zorgen. De officiële reactie van bisschop Hurkmans, zoals die in de pers omschreven wordt, is voor de meeste kerkgaande katholieken niet te begrijpen en tegenover buitenstaanders niet uit te leggen om voor zichzelf nog geloofwaardig te blijven.
Respect voor het sacrament van de Eucharistie is vanzelfsprekend, maar iedereen die gedoopt is, het sacrament op waarde weet te schatten en de moeite neemt om naar een viering te komen om de Schepper te eren, inspiratie op te doen om liefde voor de medemens te praktiseren en zijn geloof te belijden zou welkom moeten zijn, om deel te nemen aan de maaltijd van de Heer. Daar zou je als pastor toch tevreden over mogen zijn.
Een verbod in te voeren voor praktiserende homofielen en mensen die na het kerkelijk huwelijk gescheiden zijn en voor de tweede keer getrouwd zijn of samenleven getuigt wel van een rigide toepassing van regels die nauwelijks menslievend te noemen zijn.
Als je dit verbod vergelijkt met de reactie op de universele regels omtrent misbruik van kinderen door gewijde priesters en andere religieuzen, die de laatste jaren wereldwijd zo vaak bekend worden, dat het bijna niet meer incidenteel is, maar eigenlijk structurele tintjes gaat vertonen; die bovendien dan ogenschijnlijk nog met de mantel der liefde bedekt worden, of onder de mijter gehouden, verjaard verklaard en met ontelbare miljoenen smartengeld afgekocht, moet de boodschap van Jezus wel erg veel kwaliteit in huis hebben om nog al die trouwe kerkgangers te trekken.
Ik kom zoveel mensen tegen die vanuit liefdevolle overwegingen met een nieuwe partner het geluk hebben gevonden en zo een waardevolle bijdrage leveren aan maatschappij en geloofsgemeenschap, dat ik er trots op ben dat ik deel uit maak van een religie die mensen van allerlei aard nieuwe kansen biedt op geluk.
Uit solidariteit met hen en omdat ik het niet passend vind met een boos hart te communie te gaan, heb ik afgezien van de communie dit weekeind.

15:47 20-02-2010

J.P.Stegers

Bij toeval zag ik een tv-uitzending over de aartsbisschop van Eyk. Daar word je als lid van een kleine parochie niet vrolijk van.
Ten eerste bleek dat voormalig aartsbisschop Simonis het bisdom Utrecht financieel in een rampzalige toestand had achtergelaten. Het woord failliet werd nog niet specifiek uitgesproken, maar dat binnen twee jaar de priesteropleiding gesloten wordt en 60 betaalde krachten ontslag krijgen, zegt genoeg. Ten tweede dat via een nieuwe regionale indeling van parochies het aantal parochies teruggebracht wordt van ruim 300 tot 60.
De aartsbisschop vertelde, dat bij zijn benoeming naast allerlei titels, zijn kwaliteiten als bestuurder en kille organisator een grote rol hebben gespeeld. Dat hij weinig keuze had vanwege de financiën en bemensing om een faillissement te voorkomen en er best wel een nacht slecht van geslapen heeft.
Opvallend was dat bij de sluiting van de priesteropleiding, die ook sinds kort voor bisdom Groningen functioneerde, de onderlinge communicatie niet optimaal was. Dat zelfs vanuit conservatieve katholieke hoek daar stevig commentaar op gekomen is.
Mijn persoonlijke zorg is het feit dat in de Tiltenberg een verontrustend groot aantal priesterstudenten nauwe contacten en/of sympathieën heeft met het neocatechumenaat. Het bisdom Amsterdam heeft daar al genoeg ervaring mee en lang niet altijd positief. Hooguit in financieel opzicht, maar pastoraal is er best wel onrust, vanwege de voorspelbare loyaliteitskeuze tussen bisdombeleid of neocatechumenaat.
Ik moest ineens terugdenken aan wat een cabaretier over een bisschop vertelde. Hij snapte nooit goed wat een bisschop eigenlijk voor functie had. Het veranderde steeds. In de jaren 70 was het een zielenherder. In de jaren 90 een sacramentenboer, want je zag hem alleen bij priesterwijdingen en vormselvieringen. Maar dat het hem na jaren eindelijk duidelijk was geworden: een moderne bisschop is gewoon een handelaar in onroerend goed!
Ja, het is even wennen.

20:42 28-12-2009

J.P.Stegers

Eindelijk, na alle Kerstdrukte als koorzanger en in de parochiële en huiselijke sfeer, tijd om iets in het Gastenboek te schrijven.
Eerst las ik aandachtig het goede stuk van A.Kaandorp, mij uit het hart gegrepen, uitgaande van zijn bezorgdheid voor een goed functioneren van een parochiegemeenschap op langere termijn. Bovendien ondersteund door een grote groep mensen, waaronder veel gewijde religieuzen, die nu nog kansrijke parochiegemeenschappen als kuddes zonder herder ten onder zien gaan als niet op korte termijn diakens vanuit hun eigen vertrouwde omgeving gewijd worden. (Het “viri probati”-voorstel dat bij velen al jarenlang bekend is, maar voor de gemiddelde gelovige om onbegrijpelijke redenen niet doorgegaan is?)
Inspirerend en bemoedigend was mijn ervaring van een Kerstviering (18 dec.) in Langedijk, waar in een grote katholieke kerk “a festival of lessons and carols” gehouden werd. Een eenvoudige viering met 9 adventslezingen en negen kerstliederen. Het christelijk mannenkoor de Lofstem en het katholieke ritmisch koor waren present. De lezingen werden door de voorgangers of ouderlingen van de verzamelde PKN-kerken, de pastoor en de burgemeester van Langedijk en een West--Fries verkleedde en sprekende vrouw voorgelezen. Geweldig wat een open sfeer en enthousiasme en dat alles uitlopend in een collecte die bestemd was voor het Interkerkelijk steunfonds Langedijk voor mensen van welke gezindte of overtuiging ook, die (financiële) hulp (of in natura) kunnen gebruiken. Iets voor Heerhugowaard misschien?
Op een Kerstkaart las ik het volgende:
Vrede…
Wat ik ieder graag zou wensen, is vrede voor alle mensen…
Wat verdiept en verrijkt, wat oneindig lijkt…
Wat streelt en heelt, wat omarmt en zingend je hart verwarmt…
Het is een gebaar, het is een geboorte.
Het gebeurt zoals licht gebeurt of een lente of muziek…
Zomaar, totaal onvoorzien, totaal onbedoeld, dient het zich aan,
wat je vrede in de oneindigheid noemt …

Ik wens U zalig Kerstfeest en een voorspoedig 2010.

12:03 11-12-2009

A.J.Kaandorp

Wij waren bij de wijding van enkele diakens in de Haarlemse kathedraal. We wisten dat de gevangenispastor Wim Timmer deze wijding zou ontvangen. Wim gaat nog wel eens voor in Alkmaar in de oecumenische Laatdiensten en ook wel in de Koogerkerk. We konden meedoen met een cadeau in de vorm van een gebrandschilderde voorstelling van het Lam Gods. Onder de talrijke schare die hem feliciteerde waren mensen van zeer gevarieerde pluimage. Dat past bij hem en bij zijn open instelling.
Dit gebeuren zette ons weer aan het denken over de zin van wijdingen. Van de Hierarchie mag een diaken preken en woord-en communiediensten houden plus nog zo wat.
Nu zijn er Goddank ook vele lekenvoorgangers die reeds lang hetzelfde en meer doen omdat er gewoon geen anderen zijn. Vaak worden ze kennelijk niet waardig genoeg bevonden om tot permanent diaken, (laat staan priester vanwege bv een huwelijk of sexe) geroepen te worden. Daarentegen worden orthodoxe anglicaanse gehuwde priesters en bisschoppen uitgenodigd om over te gaan tot de overeenkomstige clericale orde in onze kerk( waar overigens niks mis mee is, vinden wij !)
Onze lekenvoorgangers, die de volle last van een parochie dragen, en dat allemaal vrijwillig, zijn natuurlijk waardig genoeg om als volledige voorganger in een parochie te dienen en al helemaal waar ze door de gemeenschap zijn geaccepteerd.

De Dominicaanse familie Vlaanderen (België dus) zegt het zo :

“We hebben behoefte aan een goede theologie van het begrip “wijding”! Is de wijding van een christen een ontologische verheffing waardoor zij/hij een ‘sacraal’iemand wordt die bovenaards in een ‘goddelijke sfeer’ leeft en over (magische?) krachten beschikt die een gewone leek niet heeft?
Of is de wijding een aanstelling, een instemming met en goedkeuring van haar/zijn ‘toewijding en bekwaamheid’door de plaatselijke gemeenschap, en /of door de bisschop in samenspraak en overleg met andere christenen?
Christenen kunnen voorgaan op basis van het ‘algemeen priesterschap van alle gelovigen’. Het recht op eucharistie heeft voorrang op de wijding van een mannelijke celibataire priester”.

“Voorgaan is een middel en geen doel op zich. De voorganger is een instrument waardoor – en de kerk is de ruimte waarin- de Gezalfde zijn presentie steeds weergeeft in de gestalte van brood en wijn, van breken en delen”.

Hierover zou een gezelschap kritische katholieken als Initiatief Groep Dionysius het moeten hebben samen met haar niewsbrieflezers en sympathisanten.

15:51 02-12-2009

J.P.Stegers

Afscheid van Marianne.
Een uitvaart van een vrouw van 50 jaar is altijd een emotioneel gebeuren. Voor de echtgenoot is het altijd overdonderend en voor de drie kinderen wel een hele harde manier om snel volwassen te worden.
De viering in de volle kerk was soms indrukwekkend. De herinneringen zaten vol tranen, humor en getuigden van een grote menslievende betrokkenheid van de overledene. Kenmerkend vond ik dat in de overweging centraal het credo van de abt Ton Baten stond, waar Marianne uitdrukkelijk om verzocht had, omdat zij haar geloofsovertuiging daarin zo goed herkende. Heel knap en eigenlijk onmogelijk wist de voorganger avondwake en uitvaart in één viering te combineren.
Geweldig dat de koorleden zonder vaste dirigent en organiste, (tot hun grote spijt helaas verhinderd), toch hun muzikale bijdrage leverden. Als voorgangers in het Kruis zijn we verwend met zo’n goed koor, maar ze stonden er toch maar weer en dat mag best eens hardop gezegd worden.
Peter Werkhoven nam als voorganger de honneurs waar. Twee voorgangers moeten beide wel iets zinvols te doen hebben en met twee kosters en een aantal goede sprekers was het niet echt nodig. Verrassend was de koets met 2 paarden waarmee de overledene vervoerd werd. Ik kreeg achteraf te horen dat aanvankelijk de jongste dochter, gek op paarden, naast de koetsier zat, die al snel de teugels aan haar overgaf en op de tocht van de kerk naar het kerkhof te voet liep en het paard aan het bit vasthield terwijl de twee dochters op de bok zaten. Wat een ervaring voor die twee meiden om zo letterlijk hun moeder naar haar laatste rustplaats te mogen brengen.
Op het kerkhof was de plechtigheid sober en helaas soms slecht te volgen vanwege het verkeerslawaai. Hinderlijk zelfs voor sommige familieleden stond een grote container met zand in de weg. Zelf nam ik zingend als gevoelsmens afscheid met een kort lied: “Ubi caritas et amor, deus ibi est. Waar vriendschap is en liefde daar is God.”
Marianne: Requiescas in pace Christi.

15:12 26-11-2009

J.P.Stegers

Een goede kennis, een mooi mens, is overleden: geen druktemaker, maar al notulen schrijvende duidelijk aanwezig bij onze vergaderingen. De strijd tegen kanker heeft zij verloren, ondanks dappere pogingen om zolang mogelijk aanwezig te zijn bij haar gezin o.a. haar 17-jarige dochter.
Vanochtend werd ik gebeld en zag haar gelijk voor me. Je staat dan weer even met beide voeten op de grond en gebruikt het boodschappen halen als excuus om even eruit te zijn. Mijn schoonmoeder van 85 met rollator in de auto: die is al twee maanden bij ons overhuis vanwege brand in het bejaardentehuis in Dirkshorn. Dat maakt achteraf de herinnering aan Marianne alleen nog maar schrijnender.
Hetzelfde gevoel had ik tijdens de viering met Allerzielen, waarbij het mijn beurt was om de herinneringskruisjes aan de familie terug te geven en waar bij het noemen van de naam van iedere overledene één van de 31 kaarsen aangestoken werd. Zelden ben ik zo geëmotioneerd geweest als bij het geven van de kruisjes aan vaders en moeders van jonge kinderen. Vraag me niet wat ik precies tegen hen gezegd heb tot troost en bemoediging. Want met sommigen van hen heb je in de week van het overlijden veel en intensief contact gehad en ook met de naaste familie om hen te steunen in hun verdriet én een waardig en warm afscheid bij de uitvaart te verzorgen.
In de drukte waren twee families vergeten de kaars op te halen en die heb ik na de dienst alsnog persoonlijk thuis bezorgd. Dat waren twee persoonlijke en medemenselijke gesprekken achteraf, niet gepland, maar daardoor eigenlijk hartverwarmend.
Het zullen geen makkelijke dagen worden met twee reguliere adventvieringen in het weekend en een avondwake en uitvaart voor een mens die me zo dierbaar is geweest. Dan kan je alleen maar dankbaar zijn, dat in de parochiegemeenschap zoveel mensen bereid zijn om te helpen die vieringen zo goed mogelijk te laten plaatsvinden.

15:43 29-10-2009

J.P.Stegers

Op vakantie kan ik het niet laten als ik in een onbekende plaats kom de kerk te bezoeken. Niet alleen omdat je zeker weet dat daar in de buurt een café of restaurantje is, maar ook omdat ze allemaal, hoewel veelal op het oog gelijk, toch van binnen een eigen persoonlijkheid hebben.
Als zanger die vanaf zijn zesde jaar altijd in een koor gezongen heeft, vraag ik dikwijls of ik een lied mag zingen om de akoestiek uit te proberen. Bijna altijd krijg ik toestemming; soms aarzelend, maar na afloop gaat meestal de duim omhoog of knikt men goedkeurend. Ook al omdat ik bij de keuze van de liederen vaak rekening houdt met de religieuze stroming van de gebruikers.
Vaak volgt er dan een gesprek, dat soms heel diep kan gaan en persoonlijk. De laatste tijd kom ik steeds meer de situatie tegen, dat een kerk uit financiële noodzaak en personele bezetting door meerdere geloofsrichtingen gebruikt wordt. Dat blijkt dan niet altijd mee te vallen, omdat christelijke groeperingen pas bij samenwerking en gezamenlijke vieringen erachter komen zeker als ze kennismaken met andere dominees, hoe diepgaand de verschillen zijn in geloofsbeleving en praktisch beleven. Toch houdt men vol, omdat men aan de andere kant weinig keuzemogelijkheden heeft, maar ook de kennismakende en regelmatige overleggesprekken als verrijkend ervaart. Hoe moeilijk sommige zaken soms ook emotioneel liggen.
Zelf denk ik dan aan de ervaringen die katholieke parochies te wachten staan, die om dezelfde redenen als bovengenoemde samengevoegd worden. Er zijn heel weinig parochies die hier niet mee te maken krijgen, als je de plannen van de verschillende bisdommen doorleest. Dan zal ik het maar niet eens hebben over de nieuw aan te stellen pastoor, met zijn evangeliserende of pastorale kwaliteiten of zijn beheersing van de Nederlandse taal en cultuur.
Als vader van vier volwassen goed opgeleide en kritische kinderen, maak ik me grote zorgen hoe plaatselijke parochies hun geloofwaardigheid voor de jeugd weten te behouden.

16:42 01-10-2009

J.P.Stegers

Wat kan een viering toch indruk op je maken en je een goed gevoel geven.
Zondag 27 september was er een oecumenische viering in de familiekerk van het Kruis als afsluiting van de Vredesweek. In het begin komen vier mensen binnen: een dominee, de voorganger van de Evangelische Broederschap, een priester en een vrouwelijke lector.
De toon is al gelijk gezet. Je kan als gelovige wel over vrede praten; maar als het daarbij alleen blijft, kunnen we lang op die vrede wachten. Als kerken samen vieren en hun voorgangers tijdens de viering afwisselend voorgaan en daarbij de lectrice bij enige hapering, want het is wennen hoor als je in deze samenstelling voorgaat, de zaak in goede banen leidt, geeft dat vertrouwen.
De voorgangers creëren door hun warmte en medemenselijkheid een vruchtbare sfeer. Regelmatig hoor en zie je de mensen lachen, omdat humor kritisch kan zijn en toch de harten opent. De Cantorij zingt bekende en minder bekende gezangen en iedereen zingt bekende liederen mee waar het kan. De vredeswens wordt zeker in deze vredesviering uitnodigend handenschuddend uitgesproken. En dat waar je de meerderheid van de mensen in de banken rondom je totaal niet kent!
Bijna iedereen voelt zich geroepen deel te nemen aan de maaltijd van de Heer.
De overweging, waarbij de lezingen een aanvullende rol spelen, gaat uit van de mens persoonlijk en zijn bijdrage voor vrede in zijn directe omgeving. Als we vrede niet in het kleine, in en rondom ons heen een plaats proberen te geven, kunnen we de oplossing van grote wereldproblemen wel vergeten. Zeker in deze tijd van economische crises een voorwaarde voor de vrede waar christenen zo vaak naar verlangen en voor bidden.
Na de viering is er koffie, waar je met elkaar nog even over de viering napraat en je beleving ervan onder woorden brengt. Voor mij is dat gedoe achteraf een onmisbaar onderdeel om elkaar beter te leren kennen en vandaar uit na de viering gesterkt in woord en daad Gods boodschap voor te leven.

20:14 07-09-2009

J.P.Stegers

Wat is het toch een voorrecht als je samen met een andere lekenvoorganger voor mag gaan bij een viering ter gelegenheid van een 40-jarig huwelijk van een collega. Met zijn drieën zijn we al zo’n 20 jaar actief in verschillende parochies en hebben lief en leed met elkaar gedeeld. Dan wil je er bij de voorbereiding ook iets moois van maken.
De viering wordt opgeluisterd door het Gemengd Koor, dat de mis van Gounod zingt. In de kerk vieren ruim 100 mensen aandachtig mee: familie, (klein)kinderen, parochianen, mensen van de PKN en sympathisanten van de IGD.
De toon wordt gezet als we samen met het bruidspaar van achter uit de kerk over de loper naar het door de kosters mooi versierde altaar lopen, terwijl het koor het Veni Creator meerstemmig zingt.
Hoogtepunten voor mij waren de overweging die we samen deden en waarbij we elkaar prachtig aanvulden. Het aansteken van de kaars met als tekst:”Waar liefde bloeit, is er warmte in huis”. Hoe geef je letterlijk het licht van de paaskaars door aan anderen, zoals in de lezingen! Het aansteken van de wierook door drie aanwezige kleine kinderen met hun onbetaalbare glunderende gezichtjes. Het samen lezen van het persoonlijke credo geschreven door abt Ton Baeten.
De vredeswens van de liefde van Christus aan elkaar door mensen die elkaar vaak nauwelijks kenden. De uitnodiging voor de maaltijd van de Heer voor een ieder die het sacrament naar waarde weet te schatten.
Het prachtig gezongen Ave Maria uit dankbaarheid en om de voorspraak van de moeder Gods te vragen.
Een onvervangbaar en uniek geschenk voor het bruidspaar.
Jammer dat bruidsparen uit dankbaarheid en ter inspiratie hun huwelijksfeest zo weinig nog in de kerk vieren.
We deelden allemaal in de vreugde door de complimenten en bedankjes, die we kregen over de feestelijke en inspirerende viering.
“Ubi caritas et amor, deus ibi est.”
(Waar liefde is en vriendschap, daar is God)

16:21 15-08-2009

J.P.Stegers

Als je voorgaat in een viering kom je regelmatig voor verrassingen te staan. Zo luisterde ik afgelopen week naar het In Memoriam dat 3 dochters voorlazen tijdens de uitvaart van hun moeder.
In gedachten dacht ik aan mijn dochter waarmee ik zaterdagavond het meerstemmige Ave Maria van Arcadelt zou zingen vanwege het feest van Maria Tenhemelopneming op 15 augustus.
Plots hoorde ik de drie vrouwen samen het Wees gegroet bidden als afsluiting van het In Memoriam. Het maakte zo’n indruk op me dat ik het U niet wil onthouden. Wat veelzeggend als je zo samen kunt bidden tijdens de uitvaart van je moeder.
Ik dacht nog:”Nou moeder, daar kun je mee thuiskomen daarboven in die hemel.”
Wees gegroet, lieve mam, Maria Elisabeth,
Vol van genade, de Heer is met U
Voor ons de liefste onder de vrouwen.
Dankbaar zijn wij,
de kinderen van uw schoot.
Lieve moeder, oma en omi,
U blijft in ons hart,
nu en tot in het uur van onze dood.
Amen.

15:01 10-08-2009

J.P.Stegers

Over geloofwaardigheid gesproken!
Soms heb je van die avonden dat je met jongeren aan de praat raakt over zaken die in het nieuws zijn en hen raken. Dan maken ze het je niet makkelijk als een zekere Berlusconi ter sprake komt, die pittige avontuurtjes met jonge dames heeft. Zelfs zijn dochter en zijn vrouw hebben daar een uitgesproken mening over. Ach Italiaanse politiek denk je dan.
Maar dan blijkt die Berlusconi samen met het Vaticaan ten strijde te gaan tegen een nieuwe wet over de invoering van de abortuspil. Ja, jongeren nemen geen blad voor de mond en zeggen rustig dat bekend is dat 70 % van de katholieke jongeren zich toch al niets aantrekt van het Vaticaanse idee over anticonceptiemiddelen.
De praktijk is toch, dat je als jong stel eerst een aantal jaren beide moet werken om je woning in te richten, je baan veilig te stellen en je schulden o.a. studie moet afbetalen voordat je op een verantwoorde manier aan kinderen kunt beginnen. Die gun je toch een betere toekomst en wie heeft er in de huidige woningen plaats voor meer dan twee kinderen, die bovendien volgens het nibud tot hun 18de jaar per kind zo’n 100.000 Euro gaan kosten!
Dan heeft het weinig zin om het Vaticaanse standpunt te gaan verdedigen. Persoonlijk vind ik dat iedereen zijn eigen geweten hierin moet volgen met als richtlijn: respect voor het leven.
Dus krijg je ineens opmerkingen over je heen, wat ik wel vind van de hypocriete houding van Berlusconi en het Vaticaan over die Italiaanse man die alleen met een knipoog kon converseren en die vrouw die al meer dan 10 jaar in een ongeneeslijke coma lag.
Beiden hadden te kennen gegeven dat zelf onleefbaar te vinden en hun leven te mogen beëindigen.
Uiteindelijk hebben doktoren hun verantwoordelijkheid genomen en die kregen van de rechter geen veroordeling en werden in opinie peilingen gesteund.
De laatste opmerking was hun vraag aan mij:”Zou Berlusconi ook het Vaticaan steunen als het om Viagra-pillen ging?”
Ja, de jeugd heeft de toekomst!

16:17 30-06-2009

J.P.Stegers

Kindervieringen zijn altijd verrassend. Ik sta altijd verbaasd over de liedjes en lezingen die in het boekje staan. Daar zit veel werk in.
Afgelopen zaterdag 27 juni was het weer feest. Het onderwerp was tijd. Nu lieten ze een kind een spaarpot legen, omdat hij tijd voor zijn moeder wilde kopen om meer met hem te spelen. Je zag de kinderen vol aandacht luisteren. Veel van die kinderliedjes hebben melodieën, die ik uit de tijd van de jongerenkoren herken. Toch zingen de kinderen o.l.v. een overenthousiaste dirigente goed mee. Goed dat ik van tevoren gewaarschuwd was, dat er tijdens de viering regelmatig een wekker of een GSM met een hoogst irritant doordringend geluid zou afgaan.. Na de viering dachten mensen bij de koffie dat ik er echt door geïrriteerd was. Ja soms moet je het zeker bij kinderen goed spelen.
Tijdens de overweging bleek de draagbare microfoon stuk en dan moet je improviseren. Ik vroeg dus een stel kinderen om naar voren te komen en iets te doen wat ze leuk vonden. Dat duurde nogal lang, dus tikte ik één van de kinderen en zei:”Je bent hem”. Dat was feest, binnen 1 minuut speelden tien kinderen tikkertje door alle kerkpaden. Ik riep;”Stop” en de kinderen kwamen weer terug. Uit het kinderkoor klonk een stemmetje:”Mogen wij ook meedoen, want dit vinden we ook leuk. We mogen nooit door de kerk rennen.” Ze kwamen naar voren en ik oefende een Yell met de hele grote groep. Dat lukte wonderwel. Ze renden de kerk in en op mijn stopteken, werd de Yell luidkeels en fanatiek geroepen.
Na drie keer vroeg ik ze weer terug te komen en herhaalde het verhaal dat Jezus soms de stilte opzocht om te bidden. Ik daagde de kinderen uit om met de ogen dicht een half minuut doodstil te zijn en dan iets leuks te bedenken voor iemand die ze kenden en alleen was, bijv. een vriendje, opa of buurvrouw.
Het was zo stil in de kerk dat de koster helemaal om de hoek keek om te kijken wat er aan de hand was.
Als beloning beloofde ik de kinderen na de viering een traktatie. Bij de wegzending vroeg ik aan de kinderen of ze tijdens de vakantie iets wilden kleuren of een kaartje uitzoeken en dat sturen aan iemand die een beetje belangstelling wel kon gebruiken.
De ouders reageerden bij de koffie erna enthousiast vanwege het actief betrekken van de kinderen en het aanspreken op hun niveau. Soms gebeuren die dingen spontaan en uit nood geboren en de kerkgangers hadden er een goed gevoel bij.

Berichten: 16 t/m 30 van de 151.
Aantal pagina's: 11
Nieuwer1 [2] 3 4 5 6 7Ouder

Gratis gastenboek van MyGB.nl