12:27 18-06-2009

J.P.Stegers

Verslag RABO-sponsorfietstocht juni 2009
Ook dit jaar deden we mee aan de sponsorfietstocht. We kwamen er wat laat achter, maar met medewerking van de bank kregen we toch ondanks de te late aanmelding de benodigde papieren. We belden zoveel mogelijk mensen, maar we hielden ons hart vast omdat veel mensen al vaste afspraken hadden of met vakantie waren. En 10 x 30 Euro is nog altijd 300 Euro en de moeite waard voor de IGD en het weeshuis in Sri Lanka!
Om halftien met stralend fietsweer verzamelden we ons op het raadhuisplein. Toen we elkaar gevonden hadden, begonnen we met de hele ploeg aan de 30 km. We zochten steeds een groep die een lekker tempo had en iedereen vond wel een maatje om mee te kletsen. Sjaak en Theo reden regelmatig alleen en waren constant op zoek naar de rest van de groep, maar gelukkig vonden we elkaar steeds weer. Op de stempelpost werden snel de 10 stempels op de kaartjes gezet en maakte ik constant complimenten over het mooie fietsweer: zon en een zacht windje. De vraag of de Bank ook het KNMI sponsorde, kon men niet beantwoorden. Om halféén kwamen we met zijn allen bij de finish aan en leverde alle gestempelde kaartjes in. De grijns op het gezicht van de penningmeester sprak boekdelen.
We beloven volgend jaar op tijd de mensen te bellen, zodat we geen mensen meer hoeven te overvallen. Bedankt allemaal, want dit is toch een gezellige mogelijkheid tot contact en bovendien spekken we de kas ermee. Tot volgend jaar.
Sjaak en Theo.

12:25 12-06-2009

J.P.Stegers

De RABO-sponsortocht is er weer.
Tot mijn grote verbazing werd ik donderdagavond op de repetitie van het Christelijk mannenkoor de Lofstem gevraagd om te fietsen voor de Lofstem.
Nu ben ik natuurlijk net terug van vakantie en denk ik aan vorig jaar toen we met prachtig weer 10 keer 30 Euro bij elkaar fietsten. Dat was mooi voor de IGD en gaf mogelijkheden om het weeshuis in Sri Lanka te sponsoren.
Ik belde gelijk de penningmeester en die had nog niets van de Rabo gehoord. Om vrijdag 12 uur word ik door hem gebeld met excuses van de Rabo die vergeten waren hem erop te attenderen.
Mijn verzoek aan de lezers van het gastenboek is dan ook om zich zaterdag 13 juni om half tien te melden bij de Rabobank op het raadhuisplein. Graag even bellen van tevoren 06-22449962 zodat bij meer meldingen dan 10, want dat is het hoogste aantal dat gesponsord word, mensen niet overbodig hoeven te komen. Het weer ziet er veelbelovend uit en de kas van de IGD kan 300 Euro heel goed gebruiken. Graag tot ziens morgen om half tien bij de Rabo op het raadhuisplein. Tot ziens morgen op de fiets voor het goede doel.

20:38 24-05-2009

J.P.Stegers

Na de Paas was het nogal hectisch met uitvaarten, voorgaan en voorbereiden van vakantie in Italie.
Als je zo voor je caravan lekker lui lig te wezen, gaan allerlei gedachten door je heen. Een heel bemoedigend bericht lees je dan over oudbisschop Muskens die een onderscheiding krijgt, omdat hij de taal van de mensen spreekt;met name over het stelen van het brood als je kinderen honger hebben. Ik ben nu al in veel kerkgebouwen geweest in Italie en dan treft je dat er soms helemaal geen mensen zijn en als je dan een mis bijwoont, heb je het gevoel dat allerlei gebeden afgeraffeld worden alsof de maaltijd na de dienst belangrijker is dan de mis zelf. Zoals gewoonlijk praat ik veel met mensen, omdat ik vrij makkelijk Engels en Duits spreek en zeker goed versta. Bovendien heb ik het nadeel dat op de meest vreemde momenten totaal onbekende mensen de meest intieme gesprekken met me voeren. Zo ook met mensen die al lang in het buitenland wonen en dan hun ervaringen over voorbereiding van hun kinderen op de eerste communie vertellen, waarbij speciale kleding voorwaarde is om mee te mogen doen. Soms zelfs zo erg dat vrouwen die meewerkten aan de voorbereiding met de kinderen uit pure wanhoop dan maar hun kind in Nederland de eerste communie laten doen. Over het weigeren van communie aan gescheiden mensen, protestants gedoopte familie tijdens uitvaarten zullen we maar zwijgen.
De grote toeristische kerken zijn afgeladen vol met toeristen, maar als ik vieringen bijwoon op zondag is het bezoek dramatisch slecht te noemen. Ik hoop niet dat dit de toekomst voor de kerk in Nederland wordt, want kerk zijn is vooral voor mij een geloofsgemeenschap van mensen die bereid zijn daar tijd en geld in te stoppen. Het gebouw is een belangrijke factor maar niet de hoofdzaak. Pastorale aandacht is dat wel en ik hoop dat we daar in Nederland de kans voor krijgen en nemen.
Vriendelijke groeten van een met zijn vrouw vakantie vierende Sjaak Stegers, die het gevoel heeft dat allerlei verhalen uit boeken hier in Italie tot leven komen en dat kan soms heel verrijkend, maar ook heel vermoeiend zijn.

16:36 14-04-2009

J.P.Stegers

Een vreemde vastentijd dit jaar.
Vorig jaar was ik als cantor of kerkganger actief en dan heb je meer de rust om tot jezelf te komen.
Dit jaar was ik in alle vieringen voorganger, cantor en/of lector. Als je dan ook nog last hebt van een chronisch pijnlijke schouder, beleef je de goede week heel anders. Het is wel gemakkelijker je beter voor te stellen wat lijden kan betekenen, omdat je het aan den lijve voelt. Maar het vasten is heel anders als je op doktersvoorschrift geen kaas mag eten en liefst helemaal geen koffie meer drinken. Hoewel als geboren Alkmaarder kaas mijn favoriete broodbedekking is, gaf dat geen probleem. Maar als rasechte koffiejunk van 10 tot 15 koppies per dag kostte het me de grootste moeite om me tot 3 x 2 koppies te beperken. Het is me twee keer niet gelukt en daar had ik goed de pest over in.
Wat me wel geholpen heeft om een nieuwe kijk op de Vasten te krijgen is het actief zijn met kinderen als voorbereiding op communie, vormsel en de voorbereiding op Pasen.
Je voelt je belast met een grote verantwoordelijkheid, maar tegelijkertijd is het dankbaar als je de frisse kijk van jonge kinderen ervaart op zaken als communie, samen delen, de onontkoombaarheid van de kruisweg van Jezus Christus, bezien vanuit zijn goddelijke opdracht.
Bij de vormelingen moet je zelf met de billen bloot als je als thema’s wilt bespreken: wat houdt “kerk zijn” eigenlijk in en hoe zie jij God als je hem probeert voor te stellen.
Hoe intensief ook heb ik het als verrijkend ervaren. Als je dan ook nog met het christelijk mannenkoor de Lofstem uit Langedijk een voor het mannenkoor speciaal gearrangeerde versie van de musical Jozef instudeert met extra repetities, is het een verademing als je eerste en tweede Paasdag met familie thuis in alle rust en gezelligheid kan doorbrengen.
Een persoonlijk hoogtepunt vond ik het tweestemming met mijn dochter gezongen Taizé-lied:
“Per crucem et passionem tuam, per sanctam resurrectionem tuam, libera nos domine.”
Zalig Pasen.

16:29 04-03-2009

J.P.Stegers

Beste Lydwina Meerman, leuk dat U zulke fijne herinneringen aan kapelaan de Haan heeft, ik zou dat iedere katholiek gunnen. Ik heb nagevraagd bij Theo de Haan en het blijkt om zijn broer te gaan. Vroeger had je vaak grote families waar meerdere priesterstudenten uit voortkwamen. Jammer genoeg is zijn broer ongeveer 10 jaar geleden overleden. Theo de Haan wist nog wel te vertellen dat zijn broer eerst in Zierikzee gestaan had en ook de watersnoodramp heeft meegemaakt met alle rampspoed erbij. En dat hij een paar jaar later benoemd is in Amsterdam. In ieder geval weet U nu hopelijk meer over kapelaan de Haan.
Het is overigens fijn om naast de vele mondelingen en schriftelijke reacties nu ook eens een reactie in het Gastenboek te krijgen, want dat is voor iemand die stukjes schrijft altijd stimulerend om er mee door te gaan.
Ik wens U veel succes toe met uw verdere zoektocht naar uw kapelaan de Haan.
Sjaak Stegers.

16:33 28-02-2009

Lydwina Meerman

Beste mijnheer Stegers,
Op zoek naar een berichtje over "kapelaan De Haan", die in mijn vroege jeugd in 1956/57 zoveel indruk op mij maakte, toen klein meisje in amsterdam-west, kwam ik op uw artikel terecht.
Het ging om het 50-jarige priesterschap van Theo de Haan.
Uit de geest van uw artikel lijkt het of het om dezelfde kapelaan gaat, een echte vriend en kindervriend, die ik nooit ben vergeten.
Kunt u dit bevestigen?
Met vriendelijke groet,
Lydwina meerman, Amsterdam, geboren 1951.

02:15 20-02-2009

J.P.Stegers

Vrijdag 13 februari vierde ik mijn verjaardag met veel visite. Toch zit je dan niet lekker als ter sprake komt hoe het Vaticaan omgaat met geëxcommuniceerde bisschoppen van de Pius X groep door hun excommunicatie op te heffen en ook nog tegen de zin van Oostenrijkse bisschoppen een priester tot hulpbisschop te wijden.
Nu lijkt de communicatie binnen het Vaticaan niet optimaal om te voorkomen dat gevoeligheden tactloos met voeten getreden worden, maar de impact onder de praktiserende katholieke gelovigen is zwaar onderschat. De media hebben alles genadeloos aangedikt en hun verwarrende woordgebruik maakte er een nog grotere puinhoop van.
Toch is duidelijk geworden dat in de poging om katholieke conservatieve groeperingen weer bij de kerk van Rome te krijgen men zijn doel ver voorbijgeschoten is.Veel jonge mensen die huwelijksplannen hebben, worden zo nog meer afgeschrikt om het katholieke geloof een belangrijke rol daarin te laten spelen.
Je moet als docent en ook als ouders wel sterk in je schoenen staan als je een serieus gesprek wil aangaan in deze weken met het Vaticaanse optreden van de laatste maanden op de achtergrond.
En het gaat wel over zaken die jongeren aanspreken: homofilie als ziekte, het ontkennen van de gaskamers bij de holocaust, het beëindigen van de kunstmatige voeding van die Italiaanse comapatiënte en de schijnheilige reactie van de Italiaanse regering daarop, de orkaan Katrina als een straf van God.
Het aanzien van de paus en vele bisschoppen is onnodig behoorlijk beschadigd, maar veel belangrijker is nog dat veel katholieken de neiging krijgen om hen niet langer serieus te nemen en hun eigen weg gaan kiezen in de geest van een geloofwaardiger en menslievender evangelie.
Het is hoopgevend en stimulerend als je nog in een parochie actief bent met een pastoraal team,een goedgevulde zondagviering met groepen communicanten en vormelingen die door ouders voorbereid worden. Dan voelt het goed katholiek te zijn en samen geloofsgemeenschap.

19:03 30-01-2009

J.P.Stegers

Na de Kerst en alle nieuwjaarsverplichtingen en een onverwacht groot aantal vieringen begint het weer te kriebelen en lokt het Gastenboek.
Natuurlijk wens ik iedereen een jaar toe met veel goede gebeurtenissen. Blijf je zegeningen tellen en bijt je niet vast in wat je tegenzit. De economische problemen zijn natuurlijk voor vele mensen dramatisch, maar we hebben het als westerse rijke landen grotendeels zelf over ons afgeroepen door de graaicultuur en de aanbidding van de gouden mammon.
Nu word je bepaald niet vrolijk als je berichten leest over de houding van de kerkelijke leiding als je praat over internationale afspraken over homofilie en het officiële standpunt van het Vaticaan in deze.
Als je dan ook nog het laatste nieuws hoort over de rehabilitatie van een bisschop, die beweert dat gaskamers in de tweede wereldoorlog niet bestonden en dat de Joodse Holocaust een verzinsel is dat door Joden publicitair misbruikt is, krijg ik een nare smaak in mijn mond.
Helemaal als officieel de reden lijkt om zo een half miljoen gelovigen weer terug in de schoot van de kerk van Rome te krijgen. Desnoods als dat zou betekenen dat het conservatisme weer hoogtij gaat vieren. Ik moet er niet aan denken dat de vele verworvenheden na het tweede concilie in de prullenbak moeten verdwijnen en dat we teruggaan naar de Tridentijnse vieringen met Latijn als voertaal en de priester met de rug naar het volk.
Dat mensen daar privé naar verlangen en dat soms doen omdat zij zich daardoor gesteund voelen in hun devotie, kan ik me nog enigszins voorstellen. Iedereen moet het recht hebben om zijn geloof te uiten op de manier waarbij hij zich prettig voelt en gestimuleerd in zijn geloofsbeleving. Maar dit soort vieringen verplicht opleggen als de enige echte manier om katholiek christen te zijn, is een schrikbeeld waar ik niet aan moet denken.
Ik heb talloze mensen horen zeggen dat zij op deze manier twijfelen of ze wel bij het goede geloofsgezelschap zitten als dit de toekomst gaat worden.

13:51 23-12-2008

J.P.Stegers

Dit jaar wordt Kerstmis voor mijn vrouw en mij een vreemd jaar. Dit jaar zijn er geen kinderen thuis. Dat is even wennen hoor voor mensen die de zoete inval gewend zijn. Voor het eerst zing ik Kerstavond niet in de nachtmis, maar zit bij mijn schoonmoeder, omdat het precies 20 jaar geleden is, dat op Kerstavond omstreeks acht uur mijn schoonvader overleed. Onuitwisbaar herinner ik me nog, dat ik als dirigent voor het koor met mijn kinderen uit de viering naar het ziekenhuis geroepen werd. Toen mijn schoonvader overleed, hoorde ik het kinderkoor in gedachten zingen:”Er is een kindeke geboren.”
Heel dubbel voelt dat, maar het geeft de ijkpunten van een menselijk leven aan. Er zijn drie zekerheden in het leven: geboorte, dood en het stuk leven ertussen. De eerste twee zijn onvermijdelijk. Het derde stuk geeft ons de keuze en verantwoordelijkheid om er zelf over te beslissen en er inhoud en richting aan te geven. Ons christelijk geloof voegt er de vierde zekerheid aan toe nl. het leven na de dood in het aanschijn van de Heer. Vraag me geen uitleg, want we komen er vanzelf wel achter.
Toch vind ik het een voorrecht om eerste Kerstdag voor te mogen gaan in een viering waarin het Kinderkoor o.l.v. enthousiaste ouders en dirigente vorm geeft aan de Kerstboodschap. Van al die kinderkoppies voor die Kerststal kun je alleen maar genieten. Bovendien is het de eerste keer dat mijn dochter en ik samen de communie uitreiken. Dan kan mijn Kerstgevoel niet meer stuk. Het brood uitdelen en eten om zo gesterkt samen met Jezus door het leven te gaan.
Het toetje zal tweede Kerstdag het Kindjewiegen zijn. Hele gezinnen met kleuters en opa’s en oma’s die langskomen, zingen en een ontwapenend kerstverhaal horen, dat voor kleuters en peuters te behappen is. Het lieveheersbeestje in de stal staat centraal. Soms moet je het simpel houden om de essentie van het Kerstverhaal over te brengen.
Zalig Kerstfeest toegewenst aan allen die zich openstellen voor de boodschap van de Heer.

18:22 20-11-2008

J.P.Stegers

Sint Maarten en Sint Nicolaas zijn van oorsprong heiligen uit de katholieke traditie. Dat hun feesten vooral bij het gewone kerkvolk zo populair gebleven zijn, mag je baseren op de medemenselijkheid van hun heiligheid. Zeker in moeilijke tijden waarin gebrek aan eten, brandstof en kleding bij velen voelbaar was. Als kind in het nog televisieloze tijdperk luisterde ik met open mond graag naar de verhalen van oude mensen als ze het hadden over de crisisjaren en hun manier van Sinteremaarten en Sinterklaas vieren.
Elf november is het weer zover. Prachtig vind ik het dan als de Turkse buurvrouw met haar drie jonge kinderen komt zingen met lampion en al. Op mijn knieën zing ik mee, want de kinderen krijgen alleen iets als ze in ieder geval proberen mee te zingen. Glunderend hollen ze naar de volgende voordeur. Ruim 60 kinderen kwamen er langs dit jaar en ik vind het geweldig. Dit is de manier om als buurt kennis met elkaar te maken en een praatje met de ouders, terwijl de kinderen hun rugzakje laten vullen.
Ik gruw ervan als ik hoor, dat kinderen Haloween gaan vieren. Dat heeft niets met Hollandse traditie te maken, maar alles met commercie en veramerikanisering.
Uit de peilingen blijkt, dat Sinterklaas het meest favoriete feest is, met het versieren van de kerstboom op de tweede plaats. Er is dus gevoel voor traditie hoewel de onderliggende betekenis vanuit de katholieke traditie soms ver te zoeken is.
Er ligt voor ons allen een grote en dankbare taak om die traditie weer levend te maken. Dat gaat niet vanzelf en hoeft niet kostbaar te zijn in geld. Maar een gezellige sfeer creëren, waarin je het hart kunt laten spreken kan geweldig veel voldoening geven. Dat waar mogelijk de ouderen weer verhalen gaan vertellen over vroeger, met daarin onlosmakelijk verbonden opmerkingen over medemenselijkheid, verantwoordelijkheid voor elkaar en linken met de oorsprong van die feesten vanuit de traditie van het geloof, is dan onvermijdelijk, logisch en bevredigend.

19:55 07-11-2008

J.P.Stegers

Allerheiligen op zaterdag en Allerzielen op zondag, komt niet veel voor. Dat blijkt wel uit de liturgieboekjes waar andere lezingen in staan dan op Allerzielen gewoon is. Zelfs het Alleluia is erin vermeld. Gelukkig vinden de voorganger en het koor een passende oplossing.
Twee feesten die ieder hun eigen beleving vragen. Als kind had je vroeger vrij en ging je beide dagen naar de kerk. Alleen de zin van drie missen achter elkaar, waarvan er twee voor mijn gevoel afgeraffeld werden, is mij nooit echt duidelijk geworden. Respect en eerbied kun je ook op praktischer manieren tonen. Achteraf is het makkelijk oordelen, maar waarom heeft de Kerk niet op uitnodigende grote schaal Allerheiligen gevierd door te benadrukken hoe heiligen leefden en omgingen met hun medemens. Waarom is het nooit tot een katholieke dag van medemenselijkheid uitgeroepen en die dag te praktiseren? Voor mijn gevoel werd altijd vooral de nadruk gelegd op het eerste gebod: geef God de eer die hem als Schepper toekomt.
De liturgie gedomineerd door de clerus stond centraal met een schier onmenselijke heiligheid als ideaal.
Ook toen al was er bij de gelovigen meer aandacht voor Allerzielen, omdat iedereen overleden dierbare familieleden had. Daarvoor wilde men wel bidden en gedenken.
Dit jaar zit de kerk zondags bijna vol, terwijl zaterdag zeer matig bezet was. De gregoriaanse zang nodigt uit tot meditatie. De overweging heeft grote aandacht, vanwege persoonlijke en indringende ervaringen met mensen die hun verdriet niet kunnen uiten ten koste van hun eigen gezondheid.en geluk. Medeleven is voelbaar met de mensen die het herinneringskruisje ophalen. Na de mis zegent de voorganger de graven op het kerkhof en kleine groepjes staan stil bij hun begraven dierbaren. Een gezamenlijk gedragen verdriet is zichtbaar. Daarna komen bij de koffie achter in de kerk de herinneringen boven aan de overledenen, waarvan ik bij meerderen de uitvaart heb mogen leiden.
Dit is kerk en medemenselijkheid in optima forma.

11:22 11-10-2008

J.P.Stegers

Een kerkenfietspad organiseren blijft je verbazen. Opmerkelijk is de bereidheid van geloofsgemeenschappen om hun ruimte beschikbaar en toegankelijk te maken. Oecumene bij uitstek mag je zeggen. Wanneer krijg je de kans om op de fiets binnen 5 uur kennis te maken met: Pinkstergemeente, moskee, koninkrijkszaal, een PKN ontmoetingskerk, een kruisweg achter de katholieke kerk, één van de twee gereformeerde kerkhoven in Nederland, een praalgraf in een dorpskerkje.
Jammer van alle moeite van zoveel mensen, dat het aantal deelnemers tegenvalt.
Toch is de sfeer ontspannen en open. Zei Jezus niet: Waar twee of drie mensen in mijn naam samen zijn, zal ik aanwezig zijn. Je kan het aan de mensen merken. Wie thuisgebleven is, heeft een mooie ervaring gemist!

13:53 25-07-2008

J.P.Stegers

Drie jaar geleden kampeerde ik in Duitsland tijdens de wereldjongerendagen en ervaarde de gevolgen voor anderen. Hoofdwegen waren afgezet en je stond een week voor en tijdens die dagen bijna overal voor een gesloten kerk, omdat de voorgangers ingeschakeld waren voor de organisatie o.a. voor het biechthoren van de deelnemers. Alle kranten schreven pagina’s vol over de jongerendagen, vooral over de nieuwe Duitse paus en cijfers over het aantal deelnemers sierden de voorpagina.
Toch is het begrijpelijk dat Rome deze bijeenkomsten plant. Het is een PR-vriendelijke manier om aan te geven dat de kerk onder jongeren leeft. Bovendien spreekt het veel jongeren aan om op deze manier kennis te maken met jongeren uit andere landen en positief in het nieuws te komen. Rome moet ook wel, want praktiserende katholieken zijn aan het vergrijzen en veel jongeren herkennen zich niet in de vaak ouderwets overkomende manier waarop gevierd wordt.
Wrang is dan wel dat de Geest centraal staat bij die jongerendagen in Sydney, maar in Italië een vrouw die17 jaar lang vegetatief in coma leeft voor opschudding zorgt, omdat de katholieke kerk onwrikbaar is waar het euthanasie betreft, daar waar 70 % van de Italianen in deze zaak de rechter gelijk geeft.
Wanneer durft de leiding in Rome eens serieus vanuit de Geest van het Evangelie een open discussie aan over respect voor het leven als het gaat om: bijv. euthanasie, anticonceptie, armoedebestrijding en overbevolking?
Kil regels toepassen van 100 jaar terug met een onvergelijkbare problematiek, vergeleken met de medische, wetenschappelijke en maatschappelijke ontwikkelingen van tegenwoordig, zijn de voornaamste reden waarom ouders hun kinderen vanaf de puberteit vaak niet meer mee naar de vieringen krijgen.
Terecht zijn er excuses voor het seksuele misbruik van kinderen door priesters, maar afgezien van miljoenen Euro’s aan smartengeld horen we niets over strafmaatregelen.
Mondiaal wordt de nadruk op pastoraal optreden node gemist.

15:19 12-07-2008

J.P.Stegers

Er is wat aan de hand in de Anglicaanse kerk als je het nieuws leest en hoort. Priesters en bisschoppen dreigen de Anglicaanse kerk te verlaten, want een vrouw als bisschop is toch ongehoord volgens velen.
Dan lees ik een dag later in het NHD over de geschiedenis van de abdij van Egmond, dat de abt en zijn gezin verhuisden, want in de vroege middeleeuwen bestond het celibaat immers nog niet!
Ineens herinner ik me het commentaar over de Anglicaanse kerk, dat wegens het ontbreken van een sterk centraal gezag voorspelbaar is, dat in verschillende landen ontwikkelingen anders gaan wat betreft vrouwelijke of homofiele priesters.
Wat ik mis in al deze berichten is, dat voor organisaties het belangrijkste is dat personen op die plaatsen aangesteld worden waar ze met al hun kwaliteiten het best tot hun recht komen.
Overal in de politiek en het bedrijfsleven is men er al van teruggekomen om via positieve discriminatie bijv. vrouwen of allochtonen de voorkeur te geven bij benoemingen. Dat bleek voorspelbaar contraproductief te zijn. Alleen bij gelijke geschiktheid waren er zelden problemen.
In vele katholieke parochies zijn vrouwelijke voorgangers beleidsmatig bij voorkeur vervangen door mannen, vaak tegen de wens van parochianen in. Zij bleken lang niet altijd verbeteringen te zijn ondanks één van de belangrijkste bestuurlijke argumenten van het behoud van kwaliteit. Dat werd tenminste met de mond beleden.
Het kan soms zelfs tot verkrampte situaties leiden. We hoeven alleen maar te denken aan veel parochies die om die reden al jarenlang zonder geestelijke herder zitten. Ontkennen dat ontkerkelijking daardoor bevorderd zou worden, klinkt veelvuldig maar weinig geloofwaardig
volgens bijbelse tradities.
Bij het bericht dat het Vaticaan, met zijn sterke centrale gezag en al zijn kardinale kwaliteiten (en zijn spreekwoordelijke fouten!) , gebukt gaat onder schulden door minder bijdragen, denk ik aan de Latijnse schuldbelijdenis:”Mea culpa, mea culpa, mea maxima culpa”.

16:40 20-06-2008

J.P.Stegers

Dat was me wat met die fietstocht.
Van allerlei kanten kwamen er reacties, maar ook afzeggingen. Het bleek dat mensen ook op die zaterdag als bloeddonor gratis naar dierentuinen konden gaan. En wie een auto had, werd als eerste gecharterd om ook mee te gaan, logisch toch! Het is hen van harte gegund, maar het was wel even puzzelen om een leuke groep bij elkaar te krijgen. Het was prachtig weer, niet te heet met een zacht windje, de route soms verrassend afwisselend en er werd lekker al fietsend gekletst over van alles en nog wat. En overal kwam je bekenden tegen, van kinderen tot ouderen op de booster.
Een leuk initiatief van de RABO en zeker voor herhaling vatbaar volgend jaar. Want voor iedere vereniging blijft 300 Euro een groot bedrag. Bij velen was de bodem van de geldkist al zichtbaar. Bij onze opmerking dat wij niet eens een geldkist hadden, begon iedereen te grijnzen.
De koffie bij de laatste stempelpost smaakte voortreffelijk en het was een groot genoegen de 10 stempelkaarten in te leveren bij de gedachte dat er 300 Euro beschikbaar was voor het weeshuis. Daar wil je best een extra stukkie voor fietsen.
Daarna zie ik die avond in de Kinderviering heel veel eerste communicantjes met ouders in de kerk en een pastoor die loopt te dollen met sommige kinderen. Als ik geniet van een dirigente die in haar enthousiasme bijna niet te stuiten is, voel ik me dankbaar en rijk.
We vergeten wel eens onze zegeningen te tellen en laten ons plezier te vaak vergallen door allerlei vervelende bijzaken, die meestal achteraf mee blijken te vallen.
De vakantie nadert, de zon schijnt en het regent ‘s nachts, het leven lacht ons toe.

Berichten: 31 t/m 45 van de 151.
Aantal pagina's: 11
Nieuwer1 2 [3] 4 5 6 7Ouder

Gratis gastenboek van MyGB.nl